6 mei. The day after…

Máxima

Flabbergasted… totaal verrast was ik toen Nienke van het Nationaal Comité 4 en 5 mei mij liet weten dat ik samen met (mijn inmiddels oud-collega) Charlene uitgenodigd was voor het Bevrijdingsconcert en vooraf een ontmoeting mocht hebben met koningin Máxima. Uitgerekend óns had zij hiervoor uitgekozen.

Mooi was het om het prachtige Bevrijdingsconcert mee te mogen maken vanaf de tribune. Bijzonder was het om koningin Máxima te kunnen ontmoeten en te spreken over onze campagne ‘Vrijheid. Powered by veteranen.’. We hebben haar kunnen vertellen hoe we het Nederlandse publiek hebben bereikt met verhalen van veteranen en hoe mooi het is dat de veteranen die middag massaal bedankt werden door de bezoekers. 

Maar uiteindelijk is de ontmoeting met haar niet eens wat mij vandaag, een dag later, zo raakt.

Bijzondere ontmoetingen

Ineens komt het allemaal samen. Ik denk aan de afgelopen weken, dagen. Ik denk aan al die bijzondere ontmoetingen die er in een korte tijd hebben plaatsgevonden, tussen mij en veteranen, tussen veteranen onderling, tussen festivalbezoekers en veteranen, met collega’s. Ik denk aan collega Wolf die de avond van 4 mei na de Nationale Herdenking appte:

Het was …mooi…gaaf…super te gek. Ik ben geraakt. Goh wat mooi. Trots.

Ik denk aan de woorden van veteraan Jurgen die avond bij “Van Liempt aan tafel’ op RTLZ:

Wat ik voor de klas in ieder geval níet doe is respect voor mijzelf proberen te krijgen. Ik ben er echt diep van overtuigd dat als wij willen dat er geen oorlog is, en ík wil dat gewoon niet, dat ik in mijn kleine invloedscirkel er álles aan ga proberen te doen om zo’n oorlog te voorkomen.

Ik denk aan alle collega’s die op de Bevrijdingsfestivals keihard werkten met ´onze´ veteranen en vrijwilligers. Ik denk aan alle appjes die gisteren vanuit het land binnenstroomden toen ik thuis aan de eettafel zat, zoals die van Paola vanuit Leeuwarden:

“Ook hier in Leeuwarden werden veel handen geschud en bedankt. Wat opviel was dat er veel jonge mensen en kinderen waren met veel vragen en ze luisterden aandachtig.”

Geweldig. Ik zou zo naar Doorn rijden en aan de bak voor onze veteranen.

En die van Erwin en Anita uit Wageningen:

“Er komt een jonge student naar mij toe en vraagt mij : ‘Meneer wat gaat er op zo’n dag door u heen?’ Antwoord: ‘Dat ik trots ben om in een land als Nederland te leven waar iedereen in vrijheid zijn eigen droom kan verwezenlijken’ Student: ‘Dank u voor uw inzet!’”

Was een geweldige dag! Mag ik volgend jaar weer? Wat een positieve energie. Voel me nu een stuiterbal.

Of Jeoffrey vanuit Zwolle:

“Veel mensen komen veteranen de hand schudden.”

Tessa appte vanuit Vlissingen:

“Er komt net een vrouw de tent binnen die alle veteranen bedankt! Mooi momentje. Kippenvel bij mij en de mannen.”

Gerard vanuit Almere:

En Wolf vanuit Haarlem:

“Onze speeddater Hans werd net door een wilde vreemde gast (+25 jaar, strak onder de tattoos vast gepakt / geknuffeld met de woorden “Weet niet wat je gedaan hebt, maar ik ben je er dankbaar voor.” En weg was hij weer. Kippenvel.”

Trots ben ik op alle veteranen die in het erecouloir stonden, op alle veteranen die in het land gingen speeddaten, alle Vi medewerkers en vrijwilligers die zich de afgelopen weken zo hebben ingezet.

We mogen wakker worden in een vrij land. We mogen werken voor mensen die er hun leven voor over hebben om die vrijheid te bewaken. En wij mogen dit delen met de mensen om ons heen.

De projecten rondom 4 en 5 mei zijn niet zomaar ´de krenten in de pap´. Dit raakt aan waar het uiteindelijk allemaal om draait.

Ted Meines heeft gelijk (of Martin Luther King 😉 ):

Be yourself, be good and tell it!