“Als het nodig is, moet je hard en duidelijk zijn”
Vrijwilliger Anky over het belang van goede voorlichting.
Ze staat bekend om haar tomeloze inzet en grote betrokkenheid. Ondanks dat ze de zeventig is gepasseerd is ze nog volop actief als vrijwilliger. Een gesprek over de kunst van het luisteren en het belang van goede voorlichting. Aflevering 8 van ‘Op de munitiekist’, met Anky van der Burgt.
- Woonplaats en leeftijd: Elst (Utrecht), 71 jaar
- Vrijwilligersfunctie: voorlichtster Veteraneninstituut & gecertificeerd nuldelijnshelper (daarnaast ook penningmeester Veteranen Veenendaal en voorlichtster bij de Bond van Nederlandse Militaire Oorlogs- en Dienstslachtoffers)
- Sinds: 2016 & 2014
Kan iedereen voorlichter worden?
Misschien wel, maar het helpt als je weet waar je het over hebt. Ik ben er in opgegroeid. Mijn vader zat bij de Marechaussee. Zelf werkte ik twaalf jaar bij de Koninklijke Marine. Als Toelus. Dat is Maleis voor schrijver. Ik deed administratief werk. Daar leerde ik ook mijn man kennen. Een marineman, ja. En mijn dochter is maatschappelijk werkster bij Defensie. Heel handig voor mij, want zo hoor ik altijd de laatste ontwikkelingen.
Waarom is het geven van voorlichting zo belangrijk?
Vaak weten veteranen helemaal niet wat het Veteraneninstituut allemaal kan bieden.
Je bent nu misschien een grote vent, maar wat als het misgaat?
Door voorlichting te geven, weten ze ons later hopelijk makkelijker te vinden. Maar we helpen ook direct mensen. Nee, we zijn geen hulpverleners. We helpen ze bij het vinden van een juiste oplossing. En het is niet alleen maar kommer en kwel hoor. Gewoon een gezellig praatje is ook prima!
De meeste voorlichters zijn mannen. Hoe is het om hier als vrouw tussen te zitten?
Ik ben genderneutraal, dus geen enkel probleem. Nee serieus, dat gaat prima. Ik ben het gewend: ‘de enige vrouw tussen’. Toen ik in dienst zat, was het zelfs nog een unicum. Dankzij mijn lange ervaring kan ik me goed inleven en is er snel contact. En ik heb mijn leeftijd mee…
“Ter voorbereiding op de Vierdaagse wandelde ik vaak naar de Grebbeberg. Zo stil en mooi. En dan dacht ik: dankzij al die jongens hier kan ik die wandelmars lopen. Daar ben ik dankbaar voor.”
Naast voorlichtster ben je ook nuldelijnshelper. Wat komt hierbij kijken?
Het werkterrein is groter; je bent landelijk actief. Het zijn andere gesprekken. Heus niet altijd heel zwaar, zoals bij PTSS. Het kunnen ook financiële problemen zijn. Ook hier geldt: je bent geen hulpverlener en persoonlijk probleemoplosser. Je hoort aan, je steunt en verwijst door.
Als ik bijvoorbeeld een overvolle wasmand zie, dan ga ik niet de was doen. Ik maak er wel een opmerking over in de hoop dat een volgende keer de mand leeg is. Als het nodig is, moet je hard en duidelijk zijn.
Je hebt geen recht op van alles en nog wat. Je moet het zelf doen. Kom overeind en verwacht geen tranen van een ander. Als dat lukt, volgt trots: ik heb het zelf opgelost!
Welke herinnering stop je voor ons in de munitiekist?
Een paar jaar geleden was ik in Lourdes met een groep militairen. Op een kruispunt stond een militair verloren om zich heen te kijken. Ik liep op hem af en vroeg: ‘Gaan we naar de lichtprocessie of gaan we koffie drinken? Het werd koffie. Ik heb alleen maar geluisterd. Weet je, je hebt geen kennis nodig om aandachtig te kunnen luisteren.
Op de munitiekist: nog een boodschap?
Ik zou zo graag zien dat ook de jongere veteranen naar de verschillende bijeenkomsten komen. Ik snap het wel hoor. Ze zijn druk met werk, kinderen, sporten, vrienden. Maar straks komt het moment dat je je maten hard nodig hebt en dan is de drempel zo hoog. Ze kunnen nu waardevolle contacten voor later leggen.
Maar eerlijk gezegd is mijn allergrootste wens toch vrede op aarde. Dat is denk ik de militair en de christen in mij.
“Na afloop kreeg ik een stevige hug. Ja, dat zijn echt de krenten in de pap van mijn leven.”