“Volwassen worden op missie”

Je wordt geconfronteerd met armoede, leven en dood. Zoals het jongetje dat in de winter op zijn blote voeten over de scherpe steentjes loopt, de gesluierde vrouwen op straat die wegrennen als je kijkt of de vermoorde dorpeling die ‘de buitenlanders’ hielp. Maar ook de hilarische momenten als de taalbarrière te groot of er juist niet blijkt te zijn of de dankbaarheid als je iemand medisch kunt verzorgen.

Je wereld wordt groter dan alleen de eigen stad of dorp. De jonge soldaten denken na over nut en belang van grotere zaken dan feesten, hoe kom ik over en vindt iedereen mijn auto wel gaaf. Je ziet ook mensen verharden en afstompen richting de bevolking, door de vele incidenten die plaatsvinden. Op missie wordt je geconfronteerd met gevoelens waarvan je niet wist dat je ze had, omdat je in situaties terecht komt die je nooit eerder hebt meegemaakt.

Ik heb altijd geprobeerd om alles onderling bespreekbaar te maken, om de drempel weg te halen om met elkaar te praten. Wat verwachten we van elkaar? Hoe kunnen we samen bouwen aan een team waarin we elkaar vertrouwen en respecteren? Een deel van het gesprek ontstaat vanzelf. Je bent lotgenoten en maakt samen hetzelfde mee. Maar als commandant heb je hier ook een sturende rol in. Ik ben ervan overtuigd dat dit niet alleen in belangrijke mate bijdraagt aan de inzetbaarheid en het succes tijdens een missie, maar ook aan verwerking na de missie.

Dat hebben mijn missies mij gebracht: ik ben zelf veranderd en ik hoop dat ik anderen op een goede manier hebben kunnen begeleiden bij het volwassenwordingproces op missie.