Boegbeeld Barry

Barry komt de kamer binnen en neemt plaats achter een rommelig bureau. Hij klapt zijn laptop open, waar een bril naast ligt. De kamer is gevuld met boeken en platen. Een fotocollage van Barry en zijn broer staat naast een plastic Elvispop. Aan de muur hangen schilderijen, tekeningen en een foto van Travis Bickle, een Vietnamveteraan uit de film Taxi Driver. Liedteksten van Q65 en The Small Faces zijn ingelijst. Een kleerhanger van Ringo Starr en een frisbee van The Ramones zijn ook in de kamer tentoongesteld. Barry begint de tekst op zijn laptopscherm hardop voor te lezen.

Start monoloog.

‘Het is twintig graden onder nul. Alles wat ik zie, is wit. Het licht van de zon weerkaatst fel tegen de pakken sneeuw. Onze vrachtwagens banen zich een weg door de bergen. Op het pad drie mensen. Een man. Een vrouw. Een kind. Ze reizen met een koffer. Het enige wat ze hebben, is elkaar. Ik kijk hen aan en ze kijken terug. Doorrijden. Ik mag deze mensen niet meenemen en ik moet doorrijden. Onpartijdig noemen ze dat. Onmenselijk is wat het is. Het is tien graden onder nul. Een man laadt de auto’s in. Hij draagt een pyjama. Zijn blote voeten worden bedekt door rubberen laarzen. Hij stopt met inladen. Hij wikkelt kranten om zijn voeten en trekt zijn laarzen weer aan. Ik schaam me om mens te zijn.

De gedachten sudderen en gisten. Ze geven vorm aan waanideeën en herbelevingen. Ze voeden paranoia en woede-uitbarstingen. Met angst en paniek vul ik dagboeken. Dit moet stoppen. Ik wil me nooit meer zo voelen. Eindeloze vragenlijsten voelen als examens. Waar of onwaar? PTSS. Een duidelijke benaming met een duidelijke definitie. Het zit niet in mijn hoofd. Ik draag dit bij me. Anderen dragen dit bij zich. Feest der herkenning. Er komt ruimte vrij in mijn hoofd. Ik ga op zoek naar waar ik die mee wil vullen. Ik ga iets doen wat ik leuk vind. Ik ga door met schrijven. Mijn teksten zijn altijd vuilnisbakken geweest. Ik deponeer daar wat ik met niemand bespreek. Door de dagelijkse werkelijkheid op papier te zetten, kan ik er van een afstand naar kijken. Het wordt begrijpelijker, makkelijker om te delen. Mijn teksten wil ik delen.

In mijn schrijfopleiding zet ik mijn uitzending centraal. Ik wil duidelijk maken wat ik daar heb gedaan. Wat anderen nog steeds in het buitenland doen. Nederland heeft geen goed besef van wat er speelt rond uitzendingen. Vakantie en dolle pret, hoor ik. Eigen schuld dikke bult, hoor ik ook. Het leger zit daar in naam van een land, een regering, een bevolking. Ik zit daar zodat jij dat niet hoeft te doen. Ik wil dit besef vergroten bij het publiek, bij de lezers van mijn teksten. Bovendien helpt schrijven mij om weer te leren voelen. Om te leren stilstaan bij wat er in mij omgaat. Dit gaat niet vanzelf. Met alles wat ik schrijf, maar ook elke situatie in het leven die ik tegenkom. Het enige wat je kan doen, is zorgen dat je de volgende keer beter faalt.

Ik maak lijstjes. Gebeurtenissen, anekdotes en herinneringen zet ik onder elkaar. Dit helpt om richting te geven aan mijn tekst. Ik maak keuzes. Ik schrijf en kijk daarna pas wat ik geschreven heb. Het heeft geen zin om continu over je eigen schouder mee te kijken. Het is leuk om het ene op het andere woord te laten volgen. Mezelf daarin te kunnen verrassen. Ik maak fouten. Met creativiteit omarm je je eigen imperfectie. Daarom ben ik niet bang om te falen. Kill your darlings. Ik maak statements. Met het schrijven geef ik vorm en inhoud aan de zielsverpletterende, tenhemelschreiende machteloosheid die ik voel als ik de nieuwsberichten lees. Als ik zie hoe apathisch mensen daarop reageren. Ik maak mensen blij. Ik maak mensen boos. Ik raak mensen.

Ik vind dat ik een verantwoordelijkheid heb om positief te zijn. Dat kan ook door juist negatieve zaken te behandelen. Cynisme is het makkelijkste dat er is. Geestelijke luiheid vermomd als intelligentie. Ik probeer er ver van weg te blijven. Als schrijver kan ik goed tussen de regels door schrijven. Niet elk beestje hoeft bij de naam genoemd te worden. Maar over sommige dingen valt niet te marchanderen. Over haat en discriminatie ben ik direct. Ik ben iemand met een mening. Politiek en religie zijn hete hangijzers. Dit blijkt uit reacties op mijn teksten. Wie de schoen past, trekke hem aan. Ik krijg de vraag of ik eens de Bijbel wil lezen. Of ik God in mijn hart wil sluiten. Mensen lezen slecht. Ze lezen wat ze willen lezen. Niet begrepen worden kan frustrerend zijn. Woorden maken veel los. Ik ga door met schrijven.