Boegbeeld Robin
PTSS bespreekbaar maken.
Robin Imthorn (40) liep 5 marathons in 5 dagen, deed een speedmars van 25 uur, liep 250 kilometer hard in een woestijn, schreef een boek over zijn ervaringen en staat in het theater. Alles om mentale en psychische problemen onder (ex-)militairen
bespreekbaar te maken.
Missies: Macedonië (2002) en Afghanistan (2005, 2009)
Tekst: Jeoffrey van Woensel/ Foto: Annabel van Oosteweeghel
Robin is een drukbezet man. Het interview staat gepland in de vroege ochtend. Het is nog donker als hij zich meldt bij de ingang van het Nederlands Veteraneninstituut. Gielt Algra, interviewer van honderden veteranen, leidt hem naar een klein, spartaans kamertje. Daar zal Gielt zijn levensverhaal vastleggen voor de Interviewcollectie Nederlandse Veteranen.
Robin vertelt dat hij op 22 juni 1984 in Ede is geboren. Hij heeft een zus en twee broers, van wie er één jonger is. Robin bungelt er ergens tussenin. Zijn twee broers vragen veel aandacht van zijn ouders; hij brengt veel tijd buiten door in zijn eentje. Zijn schooltijd is geen echt succes. Al sinds zijn kinderjaren wil hij militair worden. Na het afronden van de mavo start hij een oriëntatiejaar op het roc. De stages bij de krijgsmacht vindt hij geweldig. Hij wil naar de Luchtmobiele Brigade, maar zijn lichaam is nog niet genoeg ontwikkeld. Hij krijgt een aanbod om bij de Verbindingsdienst van de landmacht te beginnen.
Robin start met de Algemene Militaire Opleiding (AMO). Hij krijgt feedback op wat hij niet goed doet, zodat het de volgende keer beter gaat. Dat bevalt hem goed. Tot dan toe is Robin iemand die zich gedeisd houdt. Voor het eerst krijgt hij te horen dat hij meer naar voren moet treden. Als hij dat doet, wordt dat positief ontvangen. Hij krijgt het steeds meer naar zijn zin. Hoewel hij niet echt veel op heeft met techniek, bevalt ook de opleiding voor de Verbindingsdienst hem goed. Het is vooral de onderlinge band die hem aanspreekt: overdag samen de opleiding volgen en ’s avonds een beetje gamen en sporten. En hij is weg van huis. Dat vindt hij wel prettig.
In 2002 draait Robin zijn eerste missie. Hij maakt deel uit van de verbindingseenheid die rond de verkiezingen in Macedonië de Task Force Fox (TFF) ondersteunt. Samen met een andere jonge verbindelaar rijdt hij rond in een militaire terreinwagen met verbindingsspullen. Boven op een heuveltje bouwen ze in de ochtend een relaisstation op dat ze ’s avonds weer afbreken om vervolgens terug te rijden naar het hoofdkamp. Veel verantwoordelijkheid voor twee 18-jarigen die urenlang door een vreemd land rijden.
Na terugkomst krijgt Robin te maken met een reorganisatie van de Verbindingsdienst. Hij is mentaal en fysiek gegroeid en maakt de overstap naar het Korps Mariniers. Hij begint weer van vooraf aan. Hij leert ontzettend veel tijdens zijn mariniersopleiding, maar alles gaat nu wel een tandje sneller. Om hem heen ziet hij fysiek sterkeren afbreken. ‘Het is toch een mentaal iets. Hoe goed kan ik het oncomfortabele hebben?’ Hij slaagt en ontvangt zijn baret. Hij is trots op zijn prestatie en het geeft hem veel zelfvertrouwen. Hij ontdekt dat hij tot meer in staat is dan hij ooit dacht.
In 2005 vertrekt hij voor de eerste keer naar Afghanistan. Het wordt een relatief rustige missie, hoewel de IED-dreiging constant op de loer ligt. In 2009 vertrekt hij voor de tweede keer naar Afghanistan. Hij is dan net samen met Froukje, met wie hij later trouwt. Ditmaal is de dreiging groter. De mariniers die ze gaan opvolgen vertellen dat ze veel engeltjes – geluksmomentjes – hebben gehad. Dat is wel even wennen voor Robin. Tijdens een meerdaagse patrouille gaat het helemaal mis. Een terreinwagen rijdt op een IED, waarbij een collega zwaargewond raakt. Robin verricht levensreddende handelingen. Hij had zich onmogelijk kunnen voorbereiden op wat hij daar op dat moment meemaakt.
“Mijn boegbeeld? Dat is mijn vrouw Froukje, want er is veel kracht nodig om overeind te blijven. Maar ook Sander Aarts, de eerste marinier die zich kwetsbaar opstelde. En iedereen die een deur voor mij opende.”
Na terugkomst gaat hij gewoon door. Als hij aan het werk is, gaat het goed, maar thuis gaat het steeds minder. Zeker als hij wat drinkt. Dan zoekt hij de confrontatie. Op een oktoberfeest gaat het helemaal fout. Als iemand Froukje aanraakt, gaat alles op zwart. Hij begint een vechtpartij. Hij schaamt zich diep en begint zijn leven excessief te controleren. Maar de spanning en stress in zijn lichaam bouwen zich jarenlang op. Hij deelt zijn gevoelens niet met zijn collega’s. ‘Op dat moment vind ik dat zwak. Ik moet het zelf overwinnen.’ Dat heeft hij zo geleerd tijdens zijn mariniersopleiding.
Hij vertrekt met een zwangere Froukje voor drie jaar naar Aruba. Na de geboorte van zijn dochter in 2019 gaat het steeds slechter. Hij kan zijn woede niet langer in bedwang houden. Een eerste diagnose wijst op PTSS. Hij verlaat Aruba met zijn gezin voor therapie in Nederland. Terug in Nederland zet hij zijn wagen op de snelweg aan de kant. Hij is mentaal het spoor compleet bijster en heeft een paniekaanval. Hij wordt opgenomen in het ziekenhuis. Tegen zijn schoonvader zegt hij dat al zijn pilaren zijn omgevallen. Hij is zijn stoere identiteit als marinier kwijt. ‘Ik ben helemaal niks meer nu.’ Toch gaat de knop pas echt om als Froukje dreigt hem te verlaten en hun dochter mee te nemen. Hij wil er alles aan doen om een goede vader voor zijn dochter te zijn. Langzaam gaat het met therapie en zelfacceptatie de goede kant op. Ook zijn band met zijn vrouw en dochter wordt hechter.
In 2021 neemt Robin zich voor om 5 marathons in 5 dagen te lopen met als doel aandacht te vragen voor mentale en psychische problemen onder militairen en ze te stimuleren om daarover te praten. Hij noemt zijn actie Five-Five-Out, militaire communicatietaal voor ‘ik versta je perfect’. Tegelijkertijd zet hij samen met KMar-collega Renaldo Ishaak @knakmoment op, een Instagrampagina waarop militairen vertellen over hun mentale gezondheid.
In 2022 begint hij aan een speedmars van 25 uur met 45 kilogram bepakking: 25 uur voor de 25 Nederlandse militairen die omkwamen in Afghanistan en een rugzak van 45 kilogram voor de zware, soms stille strijd die sommigen voeren. In 2023 loopt hij 250 kilometer hard door een bloedhete Namibische woestijn. Een arctische tocht van 500 kilometer door Noord-Zweden gaat vanwege griep niet door. Het valt hem zwaar, maar hij legt zich erbij neer. ‘Dan maar niet de sterkste’, schrijft hij op social media. In het najaar van 2024 start hij de theatertour Vleugel Vrij met marinier en pianist Nordin Maouli. Het theater biedt hem een podium om zijn boodschap om over mentale en psychische problemen te praten over te brengen en aan een groter publiek te presenteren. +
Als je Robin ziet vertellen, dan raak je onder de indruk van zijn openheid en zijn eerlijkheid. Het is duidelijk dat een interview met Robin niet mag ontbreken in de interviewcollectie. Het is van groot belang dat zijn verhaal wordt bewaard en toegankelijk is voor toekomstige generaties. Robin deelt zijn ervaringen graag met anderen in de hoop dat ze daar hun voordeel mee kunnen doen. Daar ligt zijn kracht. Dat weet hij zelf ook: ‘En het zou stom zijn als ik dat laat liggen.’
Podcast – Openheid is geen zwakte
Achtervolgd door oorlogstrauma’s belandde Robin in een diep gevecht met zichzelf, precies op het moment dat hij vader werd. In zijn theatervoorstelling Vleugel Vrij laat hij zien dat openheid geen zwakte is, maar juist de weg naar zelfacceptatie. We bezoeken zijn theatervoorstelling en spreken met Robin over de moed om te delen en wat er écht toe doet.
Meer Boegbeelden?
Twintig portretten van veteranen die als boegbeelden de veteranengemeenschap versterken en die onze vertegenwoordigers zijn in de burgermaatschappij. Het respect en de waardering die zij ontvangen, is een erkenning voor alle veteranen.
