Brothers in arms: Massai en Chalina

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?

‘Toen ik een nieuw team moest gaan bouwen om mee naar Bugojno in Bosnië te gaan, kwam Chalina binnen als chauffeur. Zij viel direct op: ze is heel klein van stuk, maar niet op haar mondje gevallen. Een klein mens met een groot voorkomen. Ik vond haar een vrouwelijke Pietje Bell: ze is slim, heeft veel inzicht, maar als ze uit haar vel sprong, dan gebeurde er wat. Gelukkig kon ze zich heel goed beheersen, want ze deed aan kickboksen. Ik was dan officieel wel haar commandant, maar ze voelde als mijn gelijke. Dat ligt ook aan mijzelf. Ik laat mensen graag zelf besluiten nemen en het hele team hield wel van die zelfstandigheid. We hielpen ook allemaal mee bij de bar en bij Herstel.’

Waren jullie hetzelfde?

‘Nee, we verschillen van elkaar. Ik kan me nog herinneren dat wij met de ziekenwagen in een konvooi langs een ongeluk reden. Ik moest kijken of er geen militairen bij betrokken waren. Ik kon ze wat materialen zoals infusen geven, maar voor één persoon konden we niks meer doen. Zijn hoofd lag eraf. In overleg met onze commandant reden we door. Chalina stelde in de avond een paar keer de vraag “Hadden we echt niks kunnen doen? We kunnen toch altijd íets doen?” Ik ben dan nuchter: “We hebben alles gedaan wat we konden.” Maar de volgende ochtend stelt Chalina die vragen opnieuw. Zij is er nog lang mee bezig geweest. De dood is dichtbij daar. Zo waren we als team ook veel bezig met de broer van ons teamlid Sonja. Hij diende bij de eenheid die wij in Bosnië aflosten en was tijdens de missie door een eigen tank overreden en overleden.’

Direct samen op uitzending, hoe was dat?

‘We waren met een klein clubje, dan word je heel hecht. Lekker samen sporten, hardlopen rondom de compound. En gekkigheid uithalen. Massai is een echte lolbroek. Wij zaten bij het NSE, Nationaal Support Element. Massai heeft die naam met spuitsneeuw op de fabunit gespoten. En dat ging er heel moeilijk af. Ik heb nog een foto dat hij het eraf staat te poetsen met een sopje. Hilarisch om te bedenken dat hij sergeant was!’

Waar ben je dankbaar voor?

‘Ik kan altijd terecht bij hem. Hij is een coach voor me geweest. Het is een man/vrouw-vriendschap, maar er is nooit spanning geweest. Hij is al heel lang met zijn vrouw Rianne. Hij praat heel liefdevol over haar. Voor mij zit het zo: met je vriendinnen ga je winkelen en tutten, en met een man ga je al sneller in gesprek over de zin van het leven. Wij kunnen uren klessebessen over van alles, maar ook heel diepe gesprekken voeren.’

Wie vertrouwt hij het meest?

‘Zijn vrouw Rianne. En God, uit het geloof haalt hij zijn kracht.’

Wat waardeer je het meest in deze vriendschap?

‘Zijn oprechte interesse. Hij onthoudt ook wat je vertelt, kan heel goed luisteren.’