Ze kennen elkaar van de basisschool, namen allebei dienst bij de landmacht en spelen nu iedere paar weken samen gitaar in een oefenhok in Den Haag. Zij raken elkaar nooit meer kwijt.
Toen: chauffeur Regiment Aan- en Afvoertroepen
Nu: re-integratiebegeleider bij iZi Match en Veteraan in de Klas
Missie: Joegoslavië UNPROFOR (1995)
Dimitri over Pascal: ‘Geen bloed, maar wel familie’
Dimitri: ‘Pascal is ontzettend loyaal; als hij eenmaal je vriend is, doet hij alles voor je. Maar als je iets doet wat hij niet goed vindt, zegt hij dat meteen. Toen het niet goed met mij ging, was hij de eerste die zei dat ik hulp moest zoeken. Onrecht kan hij absoluut niet verdragen. Op de basisschool gaf hij zijn neefje een klap, omdat die mij dwarszat. Verder is hij een echte goofball; wij kunnen binnen een minuut van een bloedserieus gesprek overgaan naar op de grond liggen van het lachen.’
‘Ik zat op de KMS en tijdens de familiedag kwam Pascal omdat mijn ouders niet konden komen door de chronische ziekte van mijn moeder. Bij de afronding van de KMS was hij er weer. Ik had de sporttest niet gehaald, maar moest toch in de rij staan. De instructeur liep op me af met de strepen, maar keerde vlak voor mijn neus om. Ik was blij dat Bobbe er was, want leuk was het niet.’
“Wij kunnen binnen een minuut van een bloedserieus gesprek overgaan naar op de grond liggen van het lachen.”
‘Gitaarspelen rondom een haardvuur en naar een jamsessie in een countrykroeg in Memphis. In die ongedwongen sfeer gaan wij dan gewoon meedoen met onze gitaren. Zeker niet linedancen, dat is geen country maar kitsch.’
‘Eerlijkheid. Als je met je maten niet eerlijk kunt zijn, met wie dan wel? En gewoon durven zeggen: “Dit doe jij heel goed. Ik ben supertrots op je.” Afzeiken doet iedereen. Maar complimenten geven is voor veel mensen lastiger.’
‘Ja, hij is teamleider Educatie. Ik ben gastspreker bij Veteraan in de Klas. Mooi werk. Elke les krijg ik van leerlingen de vraag: “Heb je iemand doodgeschoten?” Ik ga dan in gesprek met het kind om erachter te komen waarom hij of zij dat wil weten. En of het kind beseft wat die vraag met de ander doet. Het leven is geen videospelletje. Vaak willen ze na dit gesprekje het antwoord niet meer horen, uit respect voor mij.’
Toen: artilleriewaarnemer geplaatst bij 17 Pantserinfanteriebataljon Prinses Irene
Nu: teamleider Educatie, NLVi
Missies: Kosovo (1999), Bosnië SFOR-17 (2004) en EUFOR 1 (2005), Afghanistan ISAF4 (2007) en ISAF10 (2009)
Pascal over Dimitri: ‘Hij haat Oasis’
Pascal: ‘Veertig jaar geleden kwam Dimitri bij mij op school, we waren toen 7 of 8 jaar oud. Hij was een vreemde eend in de bijt. Mijn neefje begon hem te plagen. Daar ben ik tegenin gegaan en ik heb geprobeerd hem erbij te betrekken. Wij speelden al heel snel soldaatje op het plein. Daarna gingen we samen naar de mavo. Toen moest Dimitri de dienst in. Hij is een jaar ouder dan ik. Ik was best jaloers, want ik mocht dat niet van mijn vader. Ik behoorde tot de lichting die zelf mocht kiezen of ze in dienst ging of niet. Mijn passie voor het militaire bleef echter. Ik verzamelde baretten en legerdingen. Dimitri ging meteen op uitzending, naar Bosnië. Rond Sinterklaas kwam hij terug en stond ik hem op te wachten in Eindhoven. Toen ik later een keer een dag mocht meelopen bij hem op de KMS wist ik het zeker. In 1997 werd ik beroeps: stukscommandant M109 bij de 41ste afdeling Veldartillerie in Seedorf.’
‘Wij gingen vaak stappen bij de Tempel in Den Haag, maar ook weleens in Amsterdam. Met z’n allen in de Amerikaanse Golf Cabrio die Dimitri had gekocht van zijn uitzendingstoelage. We kwamen geen enkele disco in omdat we al stevig hadden gedronken.’
‘Eens in de twee, drie weken op donderdag- of vrijdagavond even samen eten en dan het oefenhok van Musicon in. Lekker samen muziek maken, we spelen beiden gitaar. En we houden van country; Johnny Cash, The Highwayman maar ook van Pink Floyd, Wish you were here is een favoriet. We houden het keurig netjes op deze muziekavonden en drinken zeker niet te veel. De volgende dag moeten we weer fris en fruitig zijn.’
“Lekker samen muziek maken, we spelen beiden gitaar.”
‘Ja, hij heeft me laten inzien dat muziek maken leuk kan zijn. Vroeger moest ik van mijn vader vioolspelen, maar dat voelde altijd als een enorme verplichting.’
Dit artikel verscheen ook in Checkpoint 01/2025.