Brothers in arms: Tim en Pascal

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?

Tim: ‘Dat was in 1998 bij 160 Zwaar Transportcompagnie. We kwamen allebei terug van een uitzending, hij uit Duitsland, ik uit Bosnië. Ik had een overstap gevraagd van de artillerie naar de bevoorrading. Vanuit de Winkelmankazerne in Nunspeet reden Pascal en ik rond met een trekker/oplegger met bijvoorbeeld munitie en zwaar materieel. Drie weken rijden, een week onderhoud.

Al snel kwamen we erachter dat ik langs zijn ouderlijk huis in Cuijk kwam als we zondagavond weer naar de kazerne moesten. Ik reed een Volkswagen GTI en had een afkeer van zijn Opel GSI. Als we elk met onze eigen auto binnendoor reden, maakten we er een wedstrijdje van. Dan reed ik de hele tijd voorop, maar vlak voor Nunspeet kwamen we een paar drempels tegen en moest ik flink in de remmen met mijn verlaagde auto. Daar ging Pascal mij altijd voorbij. We werden echt buddy’s in die tijd. In de avond dronken we samen een biertje en speelden op de legering een formule 1-game op de PlayStation.’

Zijn jullie samen op uitzending geweest?

‘Ja, we gingen samen naar Kosovo. Met KFOR-1 kwamen we als een van de eersten in het gebied. Er was geen kamp, alleen een oude vliegstrip. Zet je puptentje maar op, werd er gezegd. Daar hebben we drie maanden in gelegen, onze douche was een jerrycan. Alleen de bar heeft de genie direct mooi gemaakt. Toen het aan het einde van de zomer kouder werd, kregen we boogtenten en een douche in een houten gebouw. De wederopbouw van het land kon beginnen.

Pascal en ik zaten altijd samen op de vrachtwagen. Wij wisselden niet af, hij vond rijden niet leuk en was altijd bijrijder. Er zat ook geen cruisecontrol op, dus wij zetten soms een colafles op het gaspedaal klem onder het dashboard. Kon toen allemaal nog. In januari gingen we terug, in oktober zaten we ‘in de burger’. Daar heb ik nog weleens spijt van gehad. Wat je bij de landmacht hebt met collega’s, vind je nergens anders.’

Wie vertrouwt hij het meest?

Pascal: ‘Mij. Dat is al zo sinds we in Kosovo een spel deden waarbij je de ander blind moest vertrouwen. Hij had een blinddoek om en ik moest hem met aanwijzingen door een parcours zien te leiden. Anderen liepen stapvoets, maar Tim begon gewoon te rennen. We wonnen de eerste prijs.’

Wat is je favoriete herinnering aan jullie samen?

‘Dat we altijd de telefoon opnamen met “Hee, dikke.” Dat kwam doordat mijn vader ons een beeldje van Laurel en Hardy gaf, de dikke en de dunne. Ze leken op ons. Mijn vader drukte Tim altijd op het hart om ervoor te zorgen dat ik terug zou komen.’

Hebben jullie een bucketlist?

‘Nee. Hij wil nog wel eens terug naar Kosovo. Ik wil dat ook wel, maar het staat niet bovenaan mijn lijstje. Wij hebben niet veel nodig, als we maar samen zijn. We komen elke drie maanden een weekend samen. Dan begint hij aan een grap en maak ik hem af. Ik geniet daarvan, want de grappen die ze in het zuiden maken, komen anders binnen hier in het noorden. Hier nemen ze dingen persoonlijker.’