Chippies naar Mali sturen
Pakketjes sturen naar papa op uitzending.
Sasha is acht jaar, Vince is zes. “Mijn ooms en tantes zijn allemaal politie,” zegt Vince. “En bij ons zijn ze allemaal militair.” Annemarie zit met de kinderen aan hun gezellige keukentafel in Beekbergen, waar ook de huisstijlfoto voor het Veteraneninstituut werd gemaakt. Haar vriend Jaco – ook militair – verblijft doordeweeks in Den Haag. Annemarie werkt zelf op de kazerne in Schaarsbergen en is naar Bosnië, Irak en Afghanistan uitgezonden geweest voordat ze kinderen kreeg. En haar ex Mike, de vader van Vince en Sasha, is net terug uit Mali.
“Die doos op de foto is een pakketje,” zegt Vince.
In zo’n pakketje hebben we chippies en snoep naar Jaco gestuurd toen hij op uitzending was.
“We brachten het dan zelf naar mama’s werk. Op de kazerne zaten mensen van de post, dan kregen we daar een koekje.”
Ze vinden mijn ouders cool
“Ik vind het best wel leuk,” zegt Vince over al die militairen om hem heen. “Maar ik vind het wel jammer dat Jaco steeds weggaat doordeweeks” Sasha merkt dat vooral ándere mensen het heel bijzonder vinden. “Mijn vrienden op school zijn erg enthousiast over het werk van mijn ouders. Ze willen graag bij me spelen, ze zijn er een beetje nieuwsgierig naar en vinden het gewoon heel cool. Maar ik vind het jammer. Want mijn ouders gaan heel vaak weg. Mijn vader is net in Mali geweest, Jaco is alleen in de weekends thuis … Dan mis ik ze. Ik denk wel eens: ik wil best ouders hebben die ’s avonds gewoon thuiskomen.”
“Maar papa deed wel goede dingen in Mali,” zegt Vince.
Hij gaf mensen eten en zorgde dat iedereen in een tent kon slapen. En soms ging hij met ons bellen. En we mochten elke dag een snoepje eten uit die fles die daar staat. Daarmee telden we af tot hij terugkwam.
Sasha is ook trots op haar familie:
Mijn vader haalt mensen uit de oorlog en zorgt dat ze veilig zijn. Mijn ouders vechten tegen de oorlog.
“Toen mijn vader in Mali was, werd hij zelf ziek en daardoor moest hij eerder naar huis komen.” Vince herinnert zich hoe ze door mama naar buiten werden geroepen. “Ze had een verrassing, zei ze. Dus wij gingen buiten klaarstaan. Maar het voetbalteam van Beekbergen was net kampioen geworden en wij dachten dat de platte wagen met het voetbalteam erop de verrassing was. Die kwamen toen net langs ons huis.” Daar moeten ze alle drie weer even hard om lachen.
Maar toen stond papa ineens voor onze neus.
Papa in de klas
De gewone dingen vinden de kinderen eigenlijk het leukst aan hun ‘militaire gezin’. “Ik houd ervan met ons kleine nichtje te spelen,” zegt Sasha. “En thuis spelen met mijn vriendinnen, gezellig.” Vince vindt dat ook leuk.
En als we mogen spelen met Dibbes, dat is een heel lieve hond in onze familie. We hebben een heel grote familie en er zijn veel leuke honden bij.
Vader Mike heeft bij de kinderen in de klas verteld over zijn op handen zijnde uitzending. “Hij vertelde ook bijvoorbeeld dat het geld anders werkt in Mali,” zegt Vince. Sasha heeft ook van alles gehoord over de baas van het land in Mali. “Daar heeft hij over verteld bij ons in de klas. Waarom het daar oorlog is.”
Annemarie vindt de uitzendingen intensief, thuis. “Je staat er een tijdje als ouder alleen voor. En je wilt dat de kinderen zich betrokken voelen bij de uitzending. Het contact moet goed blijven in die periode, de kinderen moeten begrijpen wat er gebeurt.” Annemarie kent de andere kant van het uitzendingsverhaal uit eigen ervaring: “Ik begrijp dat ze soms een avond niet kunnen bellen.”
Dan is het programma op locatie omgegooid of het is gewoon een onverwacht drukke dag. Daar word ik niet meteen ongerust van.
Pieker maar niet, het gaat snel voorbij
Het moment van terugkomen is iets speciaals, zegt Annemarie. “Daar wil je iets bijzonders van maken, zowel voor de militair die terugkeert als voor de kinderen.” De kinderen zijn ook wel eens met hun klas op de kazerne geweest en naar het Kids Adventure Weekend van de Luchtmobiele Brigade in Schaarsbergen. “Dat was geweldig,” zegt Annemarie. Vince weet nog dat hij met zijn vrienden op een banaanboot mocht en helemaal gecamoufleerd was.
Sasha raadt kinderen waarvan de vader of moeder op uitzending gaat aan er niet teveel over te piekeren. “De tijd gaat wel voorbij, denk er maar geen enge dingen over. Doe maar alsof het normaal is, ze komen best snel terug.” En huilen kunnen ze beter ook niet teveel doen. “En ook niet ineens heel druk gaan doen.”
Als je het even moeilijk vindt, vraag je vrienden dan of ze je een beetje willen helpen.
