René is nuldelijnsondersteuner bij Stichting Veteranen Oost-Nederland

9 april 2020
Deel dit bericht:
Uit het dagboek van een hulpverlener, deel 4.

Bij de zorg voor veteranen zijn veel specialisten betrokken. Van geestelijk verzorger tot therapeut, van arts tot jobcoach. René Koolenbrander is nuldelijnsondersteuner bij Stichting Veteranen Oost-Nederland. “Ik ben er niet op uit om allerlei zware verhalen los te peuteren. Beschikbaar zijn voor contact is waar dit werk om draait. Een luisterend oor doet wonderen.”

Tekst: Maarten Hamelink

19.30 uur

Weinig tijd gehad om te eten. Overdag ben ik druk met mijn baan als inkoper, dus als ik wil afspreken met een veteraan dan moet dit in de avonduren. Vanavond ga ik voor de derde keer langs bij een man op leeftijd. Na jarenlang te hebben gezwegen over zijn ervaringen heeft hij last van ernstige herbelevingen. Dusdanig dat ook zijn vrouw er geen raad meer mee wist. Dat was het moment waarop ze contact opnam met onze stichting. Normaal vragen we veteranen om naar de locaties in Doetinchem of Eefde te komen, maar deze man is niet zo mobiel meer. Geen probleem, dan kom ik langs.

20.00 uur

De ontvangst is hartelijk. We praten over het weer, over koetjes en kalfjes. Dat is prima, want ik ben hier niet om allerlei zware verhalen los te peuteren. Ik weet inmiddels dat deze veteraan met het Korps Mariniers betrokken is geweest bij de treinkaping op Nederlands grondgebied in de jaren zeventig. Hij heeft nooit willen of kunnen praten over wat er toen is gebeurd. Ook aan mij geeft hij geen details prijs, maar het getuigt van zoveel vertrouwen dat hij voor het eerst kan delen hoe hij als marinier de gebeurtenissen heeft ervaren. Vooral bijzonder vind ik het om te merken dat er door onze gesprekken al zoveel zwaarte is weggenomen. Hij bleek vooral met gevoelens van schaamte te worstelen. Die waren zo sterk dat hij zijn baret al jaren in de kast had opgeborgen. En nu vertelt hij: ‘als ik er bij de volgende dodenherdenking bij kan zijn, dan zal ik die baret met trots dragen’. Hij heeft hem zelfs afgestoft en in de woonkamer een mooie plek op het bureau gegeven.

Dat het een stuk beter ging had zijn vrouw me al laten weten toen ze vorige week belde om een nieuwe afspraak te maken, maar dat het in zulke stappen gaat, ongelooflijk. Hij kan zijn rust weer vinden, slaapt beter en heeft minder herbelevingen. Een luisterend oor doet wonderen, daar heb ik al zoveel voorbeelden van gezien. Het gaat over erkenning, en over begrip voor het probleem dat iemand bij zich draagt. Als ik tegen halftien vertrek weet ik dat we voorlopig zeker nog contact houden. Bovendien, ik bepaal niet wanneer het werk klaar is. Ik zeg altijd: ‘bel maar gewoon’.

21.45 uur

Onderweg naar huis voel ik me dankbaar dat ik als nuldelijnsondersteuner deze rol mag hebben. Ik doe dit werk sinds 2016, nadat ik zelf twintig jaar in actieve dienst ben geweest. Je weet dus waar je aan begint. Dat het zoveel voldoening geeft had ik niet kunnen raden. Als stichting zijn we erop gericht om veteranen in onze regio de mogelijkheid te bieden om heel laagdrempelig contact te hebben. We zijn een achterdeurtje. Ik ervaar daarbij dat er een instituut achter ons staat. Dat is heel belangrijk om goed door te kunnen verwijzen, maar ook om mij in m’n eigen rol als buddy te ondersteunen.