Een bijzondere brief van WOII-veteraan Bill Ramakers
In zijn woonplaats London (Canada) is oorlogsveteraan William ‘Bill’ Ramakers overleden. Hij was 95 jaar. Ramakers vocht als 17-jarige marinier in de meidagen van 1940 in de strijd om de Maasbruggen in Rotterdam tegen de Duitsers. Vier jaar geleden deelde hij voor het eerst zijn verhaal met zijn kinderen en schreef hij een brief naar het Ministerie van Defensie met de simpele vraag of hij meer informatie kon krijgen over zijn ‘status’.
“My name is William Ramakers, I prefer to be called ‘Bill’. I was in active service when the war broke out. I fought on the Maasbridge. I am still alive today to write you this letter. My wish before I pass away is to notify the Korps Mariniers and the Ministry of Defence of my status.”
Het zijn enkele zinnen uit de brief die Bill Ramakers begin 2017 naar het Ministerie van Defensie stuurde. In een paar A4’tjes schetste Bill Ramakers zijn leven. Het levensverhaal van een toen 91-jarige oud-marinier. Geboren in 1922 te Vaals. Opgegroeid in een gezin met negen kinderen onder moeilijke omstandigheden. In de crisistijd waren er nauwelijks middelen om van rond te komen.
‘Just an ordinary guy’
Medio februari 1940 meldde Bill Ramakers zich bij de marinierskazerne in Rotterdam. Europa verkeerde reeds in staat van oorlog. Op 10 mei 1940 vielen de Duitsers Nederland binnen. En op die tiende mei, om vijf uur ’s morgens, beleefde hij zijn absolute vuurdoop als marinier. De strijd om de Maasbruggen. Een paar dagen later volgde een allesvernietigend bombardement. Het markeerde het begin van de bezetting.
Zelf zei Bill Ramakers eens over zijn optreden: “I am supposed to be a hero, but I am just an ordinary guy…” (Anderen noemen mij een held, maar ik ben slechts een gewone jongen)
Ontmoeting met koning Willem-Alexander
Na de oorlog diende Ramakers nog een aantal jaren bij het Korps Mariniers. Hij diende als marinier in voormalig Nederlands-Indië en in 1948 keerde hij terug naar Nederland. Op 1 juni 1949 werd hij eervol ontslagen. Begin jaren ’50 vertrok hij met zijn gezin naar Canada om een nieuw bestaan op te bouwen. De brief van Bill leidde er uiteindelijk toe dat hij in de zomer van 2014 bij de Rotterdamse Veteranendag was en ook bij de Nationale Veteranendag in Den Haag. Bij die laatste gelegenheid werd hij als een held onthaald door koning Willem-Alexander en premier Rutte.
