Eervol om deel uit te maken van het erecouloir

‘’Ik vind 4 mei een belangrijke dag waarop we moeten blijven herdenken. Veel jongens en meiden zijn op missie gegaan naar een werelddeel waarvan ze alleen nog maar gehoord hadden, om er vervolgens wel een offer te brengen. Dat mag herdacht worden. Ik wil doorgeven aan volgende generaties dat vrijheid geen vanzelfsprekendheid is”

Kostbare band met veteranen

In 1993 begon Huisman als dienstplichtige en werd datzelfde jaar als onderdeel van de zevende lichting van het United Nations Protection Force (UNPROFOR) uitgezonden naar (voormalig) Joegoslavië. In totaal werd hij vier keer uitgezonden, naar Joegoslavië, Afghanistan en in totaal twee keer naar Bosnië. “Ik heb geleerd dat de kameraadschap binnen de krijgsmacht heel bijzonder is. Dat mis je wanneer je uit dienst bent, zo’n verbondenheid heb je in het normale leven niet.”

Op 10 oktober 1993 kwam tijdens een missie sergeant Willo Martens om het leven doordat het voertuig waarin hij zat op een landmijn reed. Twee andere collega’s raakten zwaar gewond. Het heeft diepe indruk op Huisman gemaakt.

Eervol

Iedere veteraan in het erecouloir staat er met een persoonlijke reden. Dat geldt ook voor de veteranen die dit jaar de erehaag zouden vormen. Zo ook voor Huisman: “Ik vind het heel eervol om deel uit te maken van het erecouloir. Het staat voor erkenning en waardering voor alle veteranen, jong en oud. Of zij nou sneuvelden, gewond raakten of simpelweg deden wat ze moesten doen. De ene missie is succesvoller dan de andere, maar daar heeft een veteraan uiteindelijk weinig invloed op. Ik ben er trots op dat ik veteraan ben. Die trots mag iedereen voelen die zich heeft ingezet.”

Behoefte aan herdenken

Huisman was tot 2012 in dienst bij defensie. Hij stopte zijn functie als onderofficier om voor zijn drie kinderen te zorgen. Inmiddels werkt hij als bode voor een gemeente en is hij voorzitter van het veteranencomité in gemeente Stede Broec. Door zijn voorzitterschap van het veteranencomité is hij gedurende het hele jaar nauw betrokken bij de organisatie op 4 mei. “Ik merk aan mezelf dat ik rond eind april, begin mei een sterkere behoefte heb aan herdenken. Ik vind het mooi om te zien hoe het nog steeds leeft, bij jong en oud. Ik heb het gevoel dat mensen er behoefte aan hebben,” aldus Huisman.

Waarderen wat we hebben

Dit jaar wordt herdenken anders, ook voor Huisman: ‘’Ik vind een volle Dam het mooist. Een groot gevoel van saamhorigheid, iets wat verder gaat dan het plein. Het visualiseert dat we in heel Nederland gedenken. Toch vind ik een lege Dam ook iets moois hebben. Het symboliseert een gevoel van leegte.”Huisman is van mening dat we de vrijheid die we nu hebben, niet altijd weten te waarderen: “Tijdens mijn missies heb ik geleerd dat we het goed hebben in Nederland. Qua maatschappij en gelijke rechten, onze infrastructuur, noem maar op. We leven in vrijheid en alles is geregeld voor ons. We kunnen normaal gesproken doen en zijn wat we maar willen, waar we maar willen. Natuurlijk is er genoeg te verbeteren en we vinden allemaal iets van de situatie van nu. Maar het kan een stuk slechter en dat wil ik uitdragen in deze tijd. Wij hoeven in de morgen niet te vrezen of we in de avond nog wel thuiskomen.”