‘We zijn alles wat ze hebben. Een laatste kans’

‘Het begin was spannend. Als 23-jarige officier kwam ik binnen bij een eenheid die al 5-6 jaar samen zitten. Respect moet je verdienen, dus ik heb mij direct laten zien door mee te helpen en mij echt als bemanningslid gedragen. Daarnaast heb ik altijd mensen zoveel mogelijk proberen te betrekken. Zo was iedereen op de hoogte en kon men zelfstandig aan de slag. Zo werk ik nog steeds bij de Thuisbasis Veteranen.’

‘In 2002 ging ik op uitzending naar Bosnië. Als Team Liaison Officier moest ik contact leggen met autoriteiten en andere troepen. Andere pelotons liepen patrouilles, terwijl ik in gesprek ging met de burgemeester en directeuren van ziekenhuizen. Dan voel je je op je 25e wel het baasje hoor!’

‘Mijn mooiste herinnering is aan een Bosnisch gezin. Op de markt werd ik aangesproken door een man. Hij had een probleem met zijn zoon van 18 jaar. Die was spastisch en had problemen. Hij zat in een veel te kleine rolstoel en had een elektrische rolstoel gekregen van een hulporganisatie, maar geen accu of oplader. Als gezin was het ontzettend zwaar voor ze om hem rond te rijden. Dat heb ik meteen opgepakt. Samen met techneuten op de base hebben we dat ding helemaal opgeknapt en verbeterd. Die familie was zo blij. Die jongen kon niet veel, maar ging ook helemaal door het lint van blijdschap. Dan maak je voor een paar mensen wel even het verschil. Daar doe je het voor.’

‘Na mijn tijd bij defensie ben ik de jeugdzorg in gegaan. Ik vond het interessant om mensen te vormen en te heropvoeden. Dat was wel behoorlijk wennen. Uiteindelijk ontmoette ik bij een zorginstelling voor beschermd wonen Klaas Wit die ook veteraan was. Dat klikte meteen. We hebben aan een half woord genoeg. Het voelde direct heel erg vertrouwd.’

‘Op een dag kwam er een jongen bij ons in de zorg die veteraan bleek te zijn. Vanaf dag 1 was het voor Klaas en mij duidelijk dat dit klopte. We hadden hem nog nooit eerder gezien of gesproken, maar begrepen zijn verhaal en konden hem daardoor nog efficiënter en beter ondersteunen. Toen hadden voor het eerste het idee: “Hier moeten we iets mee doen.”‘

‘Toen is in korte tijd het idee ontstaan hier iets mee te doen en uiteindelijk is dat geëvolueerd in Thuisbasis Veteranen. Hier vangen we zwaar getraumatiseerde militairen op die nergens anders terechtkunnen. Bij de verslavingszorg zeggen ze: “je moet eerst het trauma behandelen, anders kunnen we niks doen.” En bij de traumazorg zeggen ze: “eerst moet je stoppen met die drugs.” En zo draaien we hier rond in cirkels. Wij pakken dit probleem wel bij de wortels aan en helpen het onder controle te krijgen. Wij zullen niemand bij voorbaat al weigeren. Zo is er een kleine kans dat ze afhaken. Hiervoor werken we intussen nauw samen met de verslavingszorg om ons en onze cliënten te ondersteunen in dit soms moeizame proces.’

‘Wij zijn alles wat ze hebben. Een laatste kans. Vaak bellen wij iedereen voor ze: gemeenten, schuldeisers, advocaten, budgetbeheerders. Elke dag maak ik en mijn collega`s die allemaal veteraan zijn een eindeloze tocht langs alle instanties waarmee veteranen in de knoop zijn gekomen. Vaak hebben zij geen sociaal netwerk meer. Ze zijn gescheiden, zijn dakloos geraakt of hebben de verkeerde vrienden. Wij bieden ze stabiliteit.’

‘Ik ben er trots op dat we bijna zelfstandig draaien en voor veel veteranen met zware problematiek het verschil kunnen maken. Deze zorg bestaat nergens in Nederland, dus het is echt pionieren. Onderweg schoppen we tegen veel heilige huisjes aan. Sinds drie jaar hebben we een positieve uitstroom. Nu is het vooral zaak om dit te bestendigen en de kwaliteit hoog te houden.’

‘Dat we nu genomineerd zijn voor de Witte Anjer Prijs is fantastisch. Het is een mooie bevestiging voor onszelf, maar ook onze werknemers en cliënten. Een bewijs dat we serieuze impact hebben in het leven van onze veteranen.’