Franc: “lk schreef elke avond, op de stretcher onder de klamboe, een stukje in mijn dagboek, over alles wat ik had meegemaakt die dag. Dan deed ik mijn walkman op en luisterde ik naar ‘onze’ muziek. Het is erg prettig om jezelf even terug te kunnen trekken, als je 24/7 met anderen bent.
Ellen en ik kende elkaar nauwelijks. Toen ik naar Cambodja vertrok voor zeven maanden waren we pas vier maanden samen. Ik stuurde mijn dagboekstukjes één keer in de week naar Ellen. Op die manier leerden we elkaar heel goed kennen. Zij wist precies hoe ik mij voelde, wat ik had meegemaakt en wat ik vond van bepaalde situaties. Ik kreeg alleen post wanneer er een patrouille naar Sisophon (bataljons HQ) was geweest, of als er een helikopter langs kwam. Niet vaak dus. In die zeven maanden hebben we elkaar drie keer gesproken via de SatCom. Dat deed je niet te vaak want het was heel duur en als je vaak met thuis telefoneerde werd je uitgemaakt voor bel-zieltje”.
Ellen: “Voor mij was het nog lastiger om contact met thuis te hebben. Eenmaal op zee was je op post aangewezen. Terwijl Franc in Cambodja onder de klamboe brieven schreef, trok ik mij terug in mijn hut en schreef ik mijn ervaringen van me af om ze te delen met Franc”. De briefwisseling is een waardevol document van onze missies.
Als wij terugdenken aan die tijd was het eigenlijk niet zo erg dat we beperkte communicatiemogelijkheden hadden. Je gaat immers niet op uitzending om elke dag contact te hebben met het thuisfront. Je gaat op uitzending voor de missie en een missie vergt alle aandacht. Met één brief per week waren wij al hartstikke blij.