“En toen was ik weer thuis..”
Franc: Mijn thuiskomst uit Cambodja was vrij abrupt. Ik wist pas kort van te voren wanneer ik precies thuis zou komen. En dan, na een lange reis van twee dagen sta je in één keer weer in Nederland. Er was een welkomsparty voor mij georganiseerd, een warm onthaal. Een aantal dingen vielen mij gelijk op: alles is groen, de wegen zijn netjes en strak. Ons land is schoon, in vergelijking met Cambodja.
Maar wat mij ook opviel was dat veel mensen in mijn omgeving zich druk maken over futiliteiten. Mijn uitzending had bijgedragen aan mijn relativeringsvermogen. Ik waardeerde kleine zaken enorm, zoals het drinken van een koud glas cola. Ik snapte niet waar andere mensen zich zo druk om maakten.
Toch voeg je je snel weer naar het dagelijks leven in Nederland en word je meegezogen in de waan van de dag. Het duurde niet lang voordat ik mij ook weer irriteerde aan de buurman die zijn auto teveel in mijn zicht parkeerde. In begin hoorde ik nog dat ik communiceerde in ‘afgestompt en mariniers jargon’, maar ook dat veranderde toen ik weer een tijdje in Nederland was.
Voor mijn omgeving was het nog sneller dan voor mijzelf normaal dat ik er weer was. En dat is niet vreemd. Vergelijk het met het overlijden van een dierbare. De eerste weken na het overlijden is dat nog bijzonder en zal je omgeving een luisterend oor bieden. Maar na een paar weken, als jij nog diep in de rouw curve zit, is je omgeving alweer bezig met hun eigen ding. Er wordt niet eens meer naar gevraagd. Ik ben nuchter genoeg om dat te begrijpen.
Het Korps begreep dat ook. Na 6 weken verlof, begonnen we met de volgende job. Ik denk dat dit de juiste manier van adapteren is. Het leven gaat door in je omgeving, en dus moet jij ook door!
De échte ervaring deelde ik met Ellen, mijn vrouw – zelf gelukkig ook veteraan – en met één of enkele collega’s die zelf ook in Cambodja hebben gezeten. Dat doe ik tot op de dag van vandaag, bijvoorbeeld tijdens de reünie voor Cambodja-gangers in Doorn.