“In Libanon heb ik een gevoel van verbondenheid ervaren als nooit tevoren”

‘Toen ik aan het einde van 1978 moest opkomen voor mijn militaire dienstplicht, had ik geen enkele notie van wat voor impact deze periode op de rest van mijn leven zou hebben. Ik zou voor 14 maanden mijn dienstplicht vervullen en daarna de draad van het ‘normale’ leven weer oppakken.

Met veel enthousiasme en gedrevenheid was ik begonnen aan mijn opleiding. Mijn Algemene Militaire Opleiding zat er bijna op, toen de Verenigde Naties aan Nederland een verzoek deed voor het leveren van een Pantserinfanterie bataljon voor UNIFIL, de vredesmacht in Libanon. Gedreven door avontuur heb ik mij direct aangemeld als vrijwilliger voor deze missie. Voordat ik het wist, was ik toegevoegd aan het 44 Pantserinfanterie bataljon, Regiment Johan Willem Friso uit Zuidlaren. Het zou in maart 1979 naar het roerige zuiden van Libanon vertrekken.

Nadat mijn ouders – vooral mijn vader was overtuigd pacifist – van de schrik waren bekomen, stond mijn leven in het teken van mijn aanstaande uitzending. Ik droomde van spanning en avontuur, weg zijn van huis, wat extra geld, een andere cultuur, iets nuttigs doen met mijn diensttijd en iets bijdragen aan vrede in de wereld. Deze dromen zijn stuk voor stuk daadwerkelijk uitgekomen. Met uitzondering van het extra geld: dat is grotendeels uitgegeven in de Cactusbar in Tel Aviv.

Maar de missie in Libanon was meer dan deze dromen. In Libanon heb ik een gevoel van verbondenheid ervaren zoals ik dat nog nooit eerder had gevoeld. Ik heb er kameraadschap leren kennen. Niet zomaar kameraadschap, maar een overtreffende trap: onvoorwaardelijke kameraadschap.

Onvoorwaardelijke kameraadschap betekent blindelings op elkaar kunnen vertrouwen, eindeloos op elkaar kunnen bouwen en alles met elkaar kunnen delen. Momenten van angst en momenten van vreugde. Momenten van eenzaamheid en momenten van saamhorigheid. Het betekent trouw aan elkaar, de groep en de missie. Onvoorwaardelijke kameraadschap is je lot durven toevertrouwen aan iemand anders.

Die verbondenheid bestaat nog steeds tussen de Unifillers, ook met onze vrienden die in Libanon het leven hebben gelaten. De onvoorwaardelijke kameraadschap zorgt ervoor dat zij nooit van ons gescheiden kunnen worden. Ik ben trots en dankbaar dat ik daar deelgenoot van ben.

Is deze onvoorwaardelijke kameraadschap uit te leggen? Mijn gezin, familie en vrienden zullen het zeker proberen te begrijpen. Maar om het echt voor de volle 100% te kunnen bevatten, moet je het gevoeld en meegemaakt hebben. Het is voor mij de mooiste herinnering aan mijn tijd in Libanon, die ik de rest van mijn leven zal blijven koesteren. In dienst van de vrede. Niet voor even, maar voor de rest van je leven.’

Na zijn dienstplicht bouwde Fred Janssen een carrière op in de Informatie Technologie industrie. Janssen is nog altijd actief als reservist bij de Koninklijke Landmacht en werd hij in 2009 uitgezonden naar Afghanistan. Daarnaast is hij betrokken bij diverse veteranenaangelegenheden, zoals een lobby voor de verdere ontwikkeling van de nazorg van uitgezonden militairen. Hij is initiatiefnemer van de “Witte Anjer”, symbool van erkenning en waardering voor veteranen. Fred Janssen is getrouwd en heeft twee dochters.