“De lat lag hoog voor het programma van 2014, want de Koning had ons vorig jaar gecomplimenteerd met het bijzondere programma. Moeilijk te overtreffen had hij gezegd. We kozen uiteindelijk een verhaallijn die we wilden verbeelden met films, bijzondere anekdotes en live muziek.
Suzanne’s ervaring in Afghanistan paste goed in deze opzet. Tijdens haar missie was ze verscheurd geraakt door botsende loyaliteiten: haar trouw aan defensie en haar verantwoordelijkheid als moeder. Ze hield zich in die tijd overeind dankzij het nummer ‘Superwoman’ van Alicia Keys.
Zaterdag 28 juni 2014, Nederlandse Veteranendag. Na weken van research, filmen, schrijven, overleg en repetities gaat het gebeuren: op de voorste rij in de Ridderzaal zitten Suzanne en haar gezin. Op zeker moment verschijnt de film met haar verhaal op de grote schermen. De stilte is voelbaar. Haar woorden komen binnen. Er zijn tranen. Op het moment dat het beeld op zwart gaat, klinkt uit de piano van Cor Knegjes van de Marinierskapel de ijle intro van ‘Superwoman’.
Achter een tafel voor in de Ridderzaal hebben bijna onopgemerkt twee meisjes plaatsgenomen, de dochters van Suzanne. De jongste kleurt, de oudste schrijft een gedicht. Op de rand van de tafel zet zangeres Fabienne het nummer van Alicia Keys in. Nog méér kippenvel. In de slotklanken zien we op het scherm de tekening van Robin en de tekst van Renee, speciaal gemaakt voor hun moeder.
Na afloop van de Ridderzaalbijeenkomst hebben wij, de makers van het programma, opnieuw een ontmoeting met koning Willem-Alexander. In mijn hoofd hoor ik weer zijn opmerking van het jaar ervoor. Hoe zou de voorstelling deze keer zijn overgekomen? De reactie is majesteitelijk: ‘Jullie hebben jezelf overtroffen.’