Het Invictusteam als tweede familie
Maarten Leeuwenburgh wist de nodige tegenslagen te overwinnen.
In 2008 raakte hij in Afghanistan gewond door een Improvised Explosive Device, een bermbom. Een verbrijzelde enkel zorgde ervoor dat de 28-jarige Maarten Leeuwenburgh niet meer verder kon als militair bij 411 Pantsergeniecompagnie in Oirschot. Een lang revalidatieproces volgde. Met hulp van familie, het Militair Revalidatiecentrum in Doorn en een enorme portie wilskracht, wist Maarten de nodige tegenslagen te overwinnen en vond hij een nieuwe koers. Als bedrijfsmaatschappelijk werker gebruikt hij nu zijn ervaringen bij de politie. En in september doet hij in Toronto voor de tweede keer mee aan de Invictus Games.
Uruzgan
Het is 7 september 2008 als Maarten zich met zijn collega’s door de Baluchivallei in de provincie Uruzgan verplaatst. Drie dagen lang hebben ze op de top van een heuvel gezeten om inlichtingen te vergaren. Door gebrek aan voorraden moeten ze hun positie verlaten en gaan ze op weg richting Forward Operating Base Qudus. Maarten is genist en is aan deze groep infanteristen toegevoegd om wegen, kruispunten en andere strategische posities te controleren op de aanwezigheid van bermbommen. Tot dan toe heeft hij er al twee ontdekt. Ook nu gaat hij met zijn collega Jos ten Brinke voorop om de te volgen route te ‘searchen’.
Doffe klap
Als deze klus erop zit, geven ze de weg vrij en stappen ze bij de infanteristen op het voertuig, om niet de hele weg te moeten lopen. Dan klinkt een doffe klap. Het voertuig is op een bermbom gereden. Dit explosief bestond voornamelijk uit plastics en was ook op het oog niet te ontdekken. “Dit was dus helaas een ‘geslaagde’ aanslag van de Taliban”, zegt Maarten. “Je denkt altijd ‘dat overkomt mij niet’, maar dan ben je toch zelf aan de beurt.” Op het moment van de aanslag bevindt Maarten zich ‘boven pantser’ wat zijn redding blijkt te zijn. “Ik heb die dag veel engeltjes op mijn schouder gehad. Mijn collega Jos zat binnenin het voertuig en is omgekomen. Zelf kwam ik met één voet vast te zitten. In een reflex heb ik mij losgerukt en rolde ik het voertuig uit. Door de adrenaline voelde ik nauwelijks pijn.”
Herstel
Via de Role-2 in Tarin Kowt, komt Maarten na enkele dagen in het Centraal Militair Hospitaal terecht. Zijn linkerenkel blijkt grotendeels verbrijzeld te zijn en er zijn uiteindelijk – in twee jaar tijd – zes operaties nodig om zijn ‘medische eindsituatie’ te bereiken.
Maarten probeert weer aan de slag te gaan als militair, maar al snel volgt de conclusie dat dit geen haalbare kaart is. Maarten: “Ik ging bijvoorbeeld mee op oefening, maar iedere avond had ik een opgezwollen enkel en ontzettend veel pijn.”
Ongeschikt
Eind 2011 wordt Maarten als ‘ongeschikt’ verklaard voor het militaire vak. Dus begint zijn zoektocht naar een nieuwe baan. Na een beroepskeuzetest kiest hij voor een opleiding maatschappelijk werk en dienstverlening op HBO-niveau. Opmerkelijk, want tot dan toe had Maarten alleen een VMBO-basisdiploma op zak. “Alle doelen zijn mogelijk”, lacht Maarten. “Ik heb de 21+-toets gedaan en werd tot het HBO toegelaten. Het MBO heb ik gewoon overgeslagen.” Inmiddels werkt hij met veel plezier bij de politie in Driebergen als bedrijfsmaatschappelijk werker.
Tegenslagen
Maarten heeft de aanslag goed weten te verwerken. “Ik denk dat het heel goed was dat ik een tijd in het Militair Revalidatiecentrum (MRC) in Doorn zat. Op dat moment waren daar veel lotgenoten, waarmee je je ervaringen kon delen. Dat hielp enorm in de verwerking. Daarnaast heb ik veel steun gehad van mijn familie.”
Invictus Games
Ook vond Maarten de kameraadschap terug binnen het Nederlandse Invictusteam. De Invictus Games is een internationaal sportevenement voor militairen en veteranen die door of tijdens de dienst gewond raakten. Dit jaar vinden de Invictus Games plaats in Toronto en beginnen op 23 september, de verjaardag van Maarten. Hij doet zelf mee aan enkele fietsonderdelen en het zwemmen. Ondanks dat hij fitter is dan de vorige keer in Orlando, wil hij er vooral van genieten. “Het is echt onwijs leuk om hier mee bezig te zijn. Het Invictusteam is echt een tweede familie. Er is ruimte voor gesprek en we versterken elkaar.”