“Het konvooi voelde de schokgolf langs de muur”

Maarten Pater is in 2007 en 2009 op ISAF-uitzending geweest. Zijn functie? Hij voorkwam waarschijnlijk heel wat doden en gewonden door IED’s tijdig op te sporen op en langs de weg.

“Eén keer deden we een Blow in Place. Die bom lag langs een lange muur, het konvooi stond erbij op enige afstand en voelde de enorme dreun van de luchtdruk langskomen. Je merkte dat iedereen daar wel even van onder de indruk was. Dit was dus wat wij daar vooraan steeds uit de weg haalden en wat het konvooi bespaard bleef.”

Maarten Pater heeft helaas bij dit gevaarlijke werk ook een collega uit de compagnie verloren: Martijn Rosier. “Martijn sneuvelde toen we er pas twee weken waren. Dat komt hard aan. Hij kwam om bij de uitvoering van het werk dat wij als genisten daar deden en de volgende dag moesten we weer op pad. Dan gaat de knop om en je gaat. Pas later sta je er echt bij stil.”

Als broers

Maarten  was soms weken ‘de poort uit’. “We hadden soms patrouilles waarin we achter de ANA, het Afghaanse leger, aan trokken om dorpen waar de Taliban verbleven hadden te searchen op explosieven en andere wapens. Dan sliepen we twee weken of langer met een groepje van 7 of 8 infanteristen op een buitenpost of bij de voertuigen.”

Hoewel het afzien was, realiseert Maarten zich achteraf dat het een heel bijzondere tijd voor hem is geweest.

In die extreme situatie word je bijna broers.

“Er is niks, maar je probeert allemaal er het beste van te maken. De kleinste dingen worden iets moois, al is het maar een flesje cola dat je dan nog onderin de auto vindt.”

Volleybalveldje

“De druk die je tijdens een uitzending als ISAF voelde was enorm. Er is daar constant gevaar, je moet zo goed opletten. Aan de andere kant heb ik daar wel geleerd dat je ook moet genieten als dat maar éven kan. Ik zou bijvoorbeeld in Nederland nooit gaan volleyballen,” zegt Maarten. “Dat is gewoon mijn sport niet. Maar daar was een volleybalveldje recht tegenover onze legering en op een vrije dag hebben we daar samen wedstrijdjes gehouden. Dat samen even sporten wordt in die omstandigheden iets heel bijzonders, waar je écht van geniet.”

Maarten nam van de bazaar een groene ketting mee voor zijn nichtje, maar die is nooit bij dat nichtje terechtgekomen. “Het kwam het er niet van hem te geven, ik was het vergeten. Later vond ik ‘m weer in een laatje. En nu is het voor mij een Afghanistan-souvenir. Want één ding is duidelijk: het is een tijd geweest die ik nooit ga vergeten.”