“Ik reed naar de luchthaven, maar had geen idee of hij er zou zijn”
De maand december staat in het teken van de feestdagen. Samenzijn met vrienden, familie. Maar dit kan niet altijd. Bijvoorbeeld omdat je partner militair is. Het werk gaat altijd door, ook tijdens de feestdagen. Ook voor Annelies, wiens man veteraan is, was het spannend of zij samen de kerst konden vieren met hun drie maanden oude zoontje.
In september 2009 werd onze zoon geboren. Mijn man, in juli vertrokken en net op tijd thuis gekomen voor de bevalling, zat twee weken later alweer in Tarin Kowt, Afghanistan. Moeilijk voor ons beiden maar we hadden ons er goed op voorbereid, en via foto’s en films kon hij toch veel meekrijgen.
Al na een maand kwam hij weer naar huis. Onze zoon bleek niet zo gezond te zijn als gedacht en via DNA onderzoek moest zo snel mogelijk vastgesteld worden wat er met hem aan de hand was. En dus kwam mijn man weer vanuit het uitzendgebied naar Nederland. En natuurlijk ging hij ook snel weer terug. Heel dubbel voor hem, want hij wilde graag thuis zijn om mij te steunen, maar ook wilde hij graag bij zijn collega’s zijn om daar zijn werk te doen.
Twee weken voor de kerst zou zijn missie afgelopen zijn. De mannen keken uiteraard enorm uit naar hun thuiskomst. Helaas werd door de weersomstandigheden de vlucht naar huis steeds weer uitgesteld. Spanning daar en spanning bij het thuisfront. Zouden ze de kerst thuis kunnen vieren? Natuurlijk was dat wat iedereen het liefste wilde. Toch was er in mijn hoofd al een knop omgegaan: dan maar oud & nieuw samen vieren. Toen ik een belafspraak met hem had bleef het verwachtte telefoontje uit. Een dag later kreeg ik hem alsnog te spreken. Ze zaten op Kreta om te acclimatiseren. Hoop laaide weer op. Zouden we dan toch samen kunnen zijn met Kerst?. Maar de dag voor hun geplande vertrek naar Nederland begon het ook daar enorm te sneeuwen. De mannen zagen er wel de humor van in. Niet thuis met de kerst? Dan maar op het eiland, altijd nog beter dan in het oorlogsgebied. Maar het zou toch niet?
Natuurlijk bleef ik Teletekst in de gaten houden. En de rit naar de luchthaven in Eindhoven werd gewoon gepland, samen met de familie. Toen, twee dagen voor kerst, stonden heel wat families en vrienden gespannen te wachten in de bont versierde aankomsthal. Niemand lette op de kerstversiering, en heel wat neuzen waren aan de grote ramen geplakt. Uiteindelijk landde, met een aantal uren vertraging, het vliegtuig toch op een besneeuwd Eindhoven Airport. Een luid gejuich steeg op in de aankomsthal, applaus en tranen van spanning om ons heen. Mijn man zag eindelijk zijn zoontje weer in real-life. We hebben een onvergetelijke ‘eerste’ kerst gevierd dat jaar. Ik heb de donkere dagen voor kerst altijd heel bijzonder gevonden. Maar sinds die kerst in 2009 voelt het voor mij nog specialer. Het is een zegen om juist dan bij de mensen te zijn die je het meest dierbaar zijn! En met onze zoon gaat het gelukkig inmiddels heel goed!