“Door haar missie kreeg ik een andere dochter terug”
In dit blog vertelt de moeder van Anke haar verhaal
Bij terugkomst had ik gelijk het vermoeden dat het niet goed ging met Anke. Ik kon haar niet meer bereiken. Ze was angstig. s’ Nachts sliep ze slecht, alleen maar hazeslaapjes. Anke had ook een kort lontje. Dat was nieuw voor mij, want zo kende ik haar niet. Ik had opeens een heel andere dochter.
Op het moment dat Anke het leger uitging, meldde haar broer zich bij Defensie aan. Ik heb toen een periode gekend dat ik niet meer achter zijn keuze stond. Met Anke ging het steeds slechter en daarom was het voor mij moeilijk om de beslissing van haar broer te begrijpen. Anke was zelfs suïcidaal. Op sommige momenten was ik bang dat het haar leven zou kosten. Ik veranderde van mening toen haar broer aan zijn eerste uitzending begon. Ik realiseerde me nog meer hoe belangrijk het is dat ik hem als moeder steun. Ik moet er voor hem zijn als dat nodig is. Dat was moeilijk, maar ik heb het altijd geprobeerd.
Na 3 jaar zoeken vond Anke eindelijk de juiste therapeut die PTSS bij haar constateerde. Al die tijd was deze diagnose door Defensie ontkend. De hulpverlening was eigenlijk ronduit slecht destijds. Ik hoop voor alle andere veteranen met PTSS dat de hulpverlening van Defensie nu beter is. Ik stond er als moeder versteld van hoe Defensie met hun uitgezonden militair omging.
De ommekeer voor Anke kwam toen de erkenning er was. PTSS was bij haar vastgesteld. Dat was met name belangrijk voor haar voor de periode die volgde. Na de vaststelling volgden allerlei gevoelens elkaar in vogelvlucht op. Een zware pittige weg van vallen en opstaan. Van angst en opluchting, van ratio en voelen, van kracht en woede, van ruimte en verdriet, van vechten en rust. Van stress, vertrouwen en hoop.
Onlangs heeft Anke mee gespeeld in een toneelstuk met als thema: de terugkomst van militairen. Als moeder werd mij gevraagd hoe ik het het vond dat beide kinderen voor dit beroep gekozen hadden. Ook vroegen ze wat het met mij had gedaan. Ik kon toen op die laatste vraag geen antwoord geven, want ik was bezig om voor Anke de juiste hulp te vinden. Doordat Anke hulp heeft gevonden, konden we elkaar weer langzaam loslaten.
Anke wordt nog dagelijks geconfronteerd met de restklachten van PTSS. Maar ze vecht dapper voor een beter leven. Anke is nu een volwassen krachtige vrouw. Eindelijk, kan ik nu voelen hoe bang, boos en verdrietig ik de afgelopen periode ben geweest.
Ik hou zielsveel van Anke en haar broer en als moeder ben ik zo trots op hen.