“Na de oorlog is hij niet meer dezelfde”
In het weekend van 28 november organiseert de Stichting Nederlandse Veteranendag het eerste veteranen filmfestival in Dordrecht. Een van de films op het festival is de Nederlandse productie “Patria”. Het is een film over het waargebeurde verhaal van Arthur Knaap, een Nederlands-Indische jongen die tijdens de Eerste Wereldoorlog als soldaat van het Vreemdelingenlegioen in de loopgravenoorlog terecht komt. Deze week vertelt Alex ter Beek, producer van de film “Patria”, zijn verhaal.
“De regisseur van de film, Klaas van Eijkeren, kwam op het internet enkele brieven van Arthur Knaap tegen en raakte zeer geïnteresseerd. Samen met art director Tim Tubée is hij vervolgens diep gaan spitten in het leven van Arthur en gaandeweg deze speurtocht werd het idee geboren om het verhaal te verfilmen.
In totaal hebben ze zeven jaren besteed aan de research voor de film. Het meest bijzondere aan het verhaal vonden we het feit dat het waargebeurd is. Het verhaal van Arthur is echt een bizar levensverhaal. Arthur was een jonge jongen die dacht dat de Eerste Wereldoorlog avontuurlijk zou zijn. Hij was verliefd op Frankrijk en op zijn Franse vriendin.
Mede aangetrokken door het avontuur, vond hij het zijn plicht om te vechten voor zijn geliefde Frankrijk. Arthur meldt zich daarop aan voor het vreemdelingenlegioen. Aan het front wacht de jonge Arthur echter een grote ontnuchtering wanneer de gruwelen van de loopgravenoorlog hem in versneld tempo volwassen maken. Na de oorlog is hij niet meer dezelfde.
Op de set vonden we ook het contrast in zijn brieven heel opvallend. Aan zijn ouders schreef hij brieven waarin hij zijn erbarmelijke persoonlijke situatie aan het front bagatelliseerde. Aan de andere kant schreef hij soms heel gedetailleerde brieven waarin hij de meest verschrikkelijke ervaringen beschrijft. Via de familie van Arthur Knaap hebben we uiteindelijk vele brieven in ons bezit gekregen. Uit die brieven bleek ook dat Arthur en zijn maten hadden verwacht dat ze in korte tijd beroemd zouden worden, maar helaas bleek niets minder waar.
Mijn taak bij de film was voornamelijk het zakelijke aspect. Ik hield me bezig met het financiële deel, met de promotie en de distributie van de film. Wat me het meest is bijgebleven is het enorme onderlinge gevoel van saamhorigheid. Het totale project heeft echt een “Patria-gevoel” bij de ongeveer 200 medewerkers gecreëerd. Ik hoop daarom ook voor hen dat we de film nóg breder onder de aandacht kunnen brengen. Ondanks dat we al enorm veel hebben bereikt, blijft er nog genoeg te wensen. Zo zijn we momenteel bezig met de internationale verkoop van de film“.
