“Na de ontmoeting”

Ik was er bovendien, de eerste twaalf jaar na terugkomst in Nederland, van overtuigd dat ze of gedood of verkracht zou zijn door de Serven. Dat gebeurde toen in die tijd. Via een kennis hoorde ik dat dit gelukkig niet gebeurd is. En daar stond ik dan, op precies dezelfde plek als achttien jaar geleden. Het voelde heel goed om haar weer gezien te hebben.

We stelden elkaar dezelfde vraag die we in 1995 ook al eens stelden. Wat ga je straks doen na de oorlog? Nu weet ik haar antwoord en ik zou willen dat ik het nooit gevraagd had. Het leven is voor haar niet gemakkelijk geweest. Ook na de oorlog is het moeilijk overleven.

Maar de vriendschap die wij nu hebben is echt. Wij hebben nog steeds bijna dagelijks contact, soms een smsje soms alleen even de telefoon over laten gaan, en soms hele gesprekken over Facebook. Na onze ontmoeting ben ik al weer twee keer terug geweest naar Bosnië. We zoeken elkaar steeds op. De laatste keer ben ik samen met Johan de Jonge, ook een Dutchbatter, uitgenodigd bij haar thuis. Ik heb haar familie ontmoet, haar man en haar zoon.

Zo hartelijk als wij daar ontvangen zijn is met geen pen te beschrijven. Eten, drinken alles stond voor ons klaar. Zoals ik voor altijd verbonden ben met Henry en de anderen van Dutchbat III, zo ben ik ook voor altijd verbonden met Samira. De meest moeilijke en zware tijd heeft ons een vriendschap gebracht. Dat is het enige waar ik Mladic dankbaar voor ben.

N.B. De foto van Samira bevat een vouw, omdat Boudewijn Kok deze foto ongeveer 12 jaar in zijn portemonnee heeft bewaard.