“Mijn uitzending met Suus, Kandahar 2008”
’s Nachts zag ik mijn collega’s van de GU (Grond Uitrusting) binnenkomen. Suus was één van hen. Door de duisternis is de onbekende wereld erg vreemd en alles is nieuw en onzeker. Ze keek een beetje bang en onwennig. Ze was niet de enige die dat gevoel had, allen hebben dat en vooral diegene die voor de eerste keer op uitzending gaan.
Ze zou daar in Kandahar samen met mij het GSE (Ground Support Equipment) gaan onderhouden en LOX (Vloeibare zuurstof) werkzaamheden gaan uitvoeren. Suus heeft een zeer lange tijd op de accushop gezeten waar ze vliegtuigbatterijen en voertuigaccu’s onderhield en dat is wat anders dan GSE onderhouden en LOX werkzaamheden uitvoeren. Het was voor haar in het begin dan ook wat lastig om haar plekje te vinden. Ook de vreemde omgeving en het ver van huis zijn hielpen daar niet bij. Maar Suus staat haar “mannetje”, geloof mij maar!
Dagelijks reden we met onze GSE service auto vanaf onze chalets waar we sliepen naar de motorpool waar we samen met de rest van de ploeg (GU en VTO) van ons eerste ochtend bakkie koffie genoten. Daarna was het de planning van de dag doorspreken en flessen water pakken (voor onderweg en tijdens de werkzaamheden), die deden we in ons eigen gemaakte koelbox en dan op pad naar de lijn of LOX area. De rit duurde een kleine 45 minuten om van de motorpool naar de lijn te komen. Over zand, stenen en door het stof dat de andere voertuigen deden opwaaien. De meeste wegen waren onverhard. Dus tijd zat om tijdens de rit te kletsen over van alles en nog wat. Over thuis, over het hier en nu en over het werk.
Ik kan me vooral de ritten herinneren waar helemaal niks gezegd werd. Vreemd zou je denken, maar soms wordt er bewust niks gezegd. Waarom? Omdat je bang bent de ander tot last te zijn met jouw persoonlijke verhalen of problemen. Dit zijn de momenten die je altijd bij blijven, ook na jaren nog. Het gekke is, die dingen komen dan ook niet meer echt ter sprake.
Als we op de lijn onderhoud deden aan GSE, gingen Suus en ik regelmatig naar de jongens van de lijn om een bakkie te doen of water te halen. De relatie met die mensen werd dan ook steeds beter. Normaal hebben we geen of heel weinig contact met de mensen van de squadrons, maar tijdens een uitzending is dat anders. De lijnen zijn kort en je doet direct zaken met de mensen daar ter plekke. Je ziet waar je het voor doet. Op een gegeven moment krijgt je een goede band met een jongens van de lijn. Het kwam wel eens voor dat ze bezig waren met een F16, dan was het “kom even kijken”. Het blijft toch mooi zo’n vliegtuig. Het resulteerde uiteindelijk in een paar foto’s van ons op een F16.
Mooi voor later wanneer we een keer de foto’s bekijken. “Kijk, dat zijn wij. Weet je nog, in Kandahar.” Ik mag met veel trots terug kijken naar onze verrichtingen in Afghanistan, en de samenwerking daar met Suus.”