‘Inmiddels zijn de gastlessen een missie op zich’
Al ruim twintig jaar trekt veteraan Jurgen Duijster van school naar school om gastlessen te geven. Nadat hij terugkwam van de uitzending in Bosnië rolde hij bijna als vanzelf het klaslokaal in.
‘Veel mensen weten niet dat ik veteraan ben. Ik ben niet zo’n stoere man met een borst vol medailles. Veteranendag bezoek ik altijd zonder mijn uniform. Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat ik een bijzonder verhaal heb, maar er zijn zo veel mensen die iets bijzonders doen.
Onder de UNPROFOR-vlag ging ik als dienstplichtige vrijwilliger naar Bosnië in 1994. Ik was onderdeel van het transportbataljon als chauffeur op een viertonner. Het was dankbaar werk. We deelden hulpgoederen uit aan de bevolking, dus we maakten veel mensen blij omdat we ze hulp boden.
Helpen is een rode draad in mijn leven: als je wil dat mensen jou helpen, dan moet je dat ook voor anderen doen. Daar ben ik diep van overtuigd en dat voel ik als een belangrijke verantwoordelijkheid voor iedereen. Ik heb het zelf gezien op missie. Daarom zet ik me in om mijn verhaal te delen met kinderen.
Toen ik eind november ’94 terugkwam uit Bosnië, rolde ik eigenlijk als vanzelfsprekend de gastlessen in. Mijn moeder is onderwijzeres en zij vroeg me op haar school te komen vertellen over mijn uitzending. Daarna vroegen mijn broer en zus, ook allebei leraar, of ik bij hen ook kwam vertellen. Inmiddels zijn de gastlessen een missie op zich geworden. Eerst deed ik de gastlessen op eigen initiatief. Nu ben ik betrokken bij Veteraan in de Klas, vanaf het allereerste begin deed ik er aan mee. Inmiddels ben ik ook regiocoördinator geworden.
Mijn verhaal deel ik graag in de klaslokalen. Ik vertel de kinderen door mijn ervaringen namelijk wat het is om oorlog mee te maken. Door de lessen gaan jonge mensen nadenken over het leven, over het belang van vrijheid en de verantwoordelijkheid die we allemaal hebben in een samenleving om deze vrijheid te bewaken. En dat doen ze scherper dan je in eerste instantie zou vermoeden. Ze denken echt mee en durven hun eigen blik en standpunten los te laten. Het is altijd heel mooi om te zien wat er gebeurt in de klas. Ik geniet er elke keer weer van.
Zo weet ik nog goed dat ik een keer voor een klas moeilijk opvoedbare kinderen stond. Hun leraar had geregeld dat ik kwam spreken. Toen ik mijn verhaal begon, was de weerstand meteen merkbaar. Ze vroegen: ‘Hoe lang gaat dit duren, want na deze les zijn we uit en gaan we naar huis.’ Uiteindelijk was de les al lang afgelopen en waren we nog steeds in gesprek met elkaar. Al deze jongeren zijn onze toekomst. Om die reden sta ik voor de klas, daarom wil ik mijn verhaal blijven vertellen!’