“Afscheid nemen hoort erbij”

Ellen: Als ik terugkijk begrijp ik wel dat mijn schoonmoeder het toen allemaal behoorlijk heftig vond. Eerst trekt je zoon halsoverkop in bij zijn vriendin en vervolgens gaat hij op missie naar de andere kant van de wereld. Franc en ik leerden elkaar in militair uniform op een maandag kennen bij de Nijmeegse Wandelvierdaagse. De zondag daarop trok Franc al bij me in. Gewoon, omdat het goed voelde. Twee maanden later tekenden we een samenlevingscontract omdat Franc voor 7 maanden werd uitgezonden naar Cambodja. Door dat contract kon ik als eerste bij Franc zijn mocht er iets gebeuren.

Franc: Ellen kon niet bij mijn afscheid naar Cambodja zijn, omdat zij op mijnenjagertraining was in Noorwegen. Dat gaf ook niet, want we wisten dat dit moment ging komen. We waren er natuurlijk op voorbereid. De militaire wereld was ons referentiekader, onze wereld. Alles in ons leven stond in het teken van Defensie, op missie gaan en reizen. Voor ons voelde dat heel natuurlijk, wij begrijpen elkaar volledig. Maar juist voor niet-militairen is dat soms moeilijker te bevatten.

Ellen: Gelukkig konden we elkaar na 4 maanden weer zien tijdens twee verlofweken in Thailand. De vlucht ernaar toe was al een beleving op zich, omdat het vliegtuig vol zat met vrouwen van mariniers die in Cambodja dienden. Je kunt je voorstellen hoe uitgelaten de stemming was. Mijn terugkeer naar Nederland was ook niet emotioneel. We hadden gewoon twee heerlijke weken gehad en we wisten dat we elkaar snel weer zouden zien.

Franc: In de tijd dat één van ons op missie was hebben we elkaar heel goed leren kennen dankzij het schrijven van brieven. We hielden allebei een dagboek bij en stuurden deze één keer per week op. Dan zat ik daar midden in de tropische wildernis, in de koelte van de avond driftig te pennen. Opeens moest ik op papier zetten wat ik écht voelde en dacht, in plaats van oppervlakkige gesprekjes via een krakerige SatCom1 verbinding. Die briefwisseling koester ik nog steeds.

Ellen: Als verpleegster op een schip ervoer ik van dichtbij hoe moeilijk collega’s het soms hadden om lang weg te zijn van huis. Heimwee, twijfel, liefdesverdriet. Allemaal hele heftige gevoelens die ik als vertrouwenspersoon probeerde te begeleiden. Het zijn gevoelens die iedere militair wel eens meemaakt, of je nu op de kazerne zit of ergens ver weg in een uithoek van de wereld.

Franc: Door al mijn trainingsmissies heb ik weinig meegemaakt van Ellens zwangerschap van onze oudste zoon. Gelukkig was ik net op tijd voor de bevalling. Toen onze oudste zoon 1 jaar was, zijn wij vanwege een uitzending van mij naar Frankrijk geweest. In Frankrijk is ons tweede kind geboren en na de geboorte van ons tweede kind hebben we samen de balans opgemaakt. Hoe gaan we verder? Wat vinden we belangrijk voor de toekomst? Al snel kwamen we tot de conclusie dat we onze portie afscheid nemen en thuiskomen wel gehad hadden. Het werd tijd voor een ander soort leven met nieuwe uitdagingen en doelen, een leven buiten Defensie. En tot op de dag van vandaag bevalt dat leven ons bijzonder goed.