Kinderen voorbereiden op een missie

21 december 2015
Deel dit bericht:
Hoe leg je een kleuter uit hoe lang een uitzending duurt?

Joyce Kersten werkt als burger bij Defensie en is getrouwd met veteraan Roy, die nog steeds regelmatig op uitzending is. Joyce zorgt dat thuis alles zo gewoon mogelijk doorgaat.

Goed voorbereid

Hun oudste dochter was net vier toen Roy naar Afghanistan ging. “Voor haar waren er op dat moment érg veel life events tegelijk. Voor het eerst naar school, opa stierf na een intensief ziekbed en toen ging papa ook nog op uitzending. We hadden het wel goed voorbereid: samen kinderboekjes gelezen die we aangevraagd hadden via de thuisfrontorganisatie, dat vond ze prachtig. En we hadden haar uitgelegd dat wij hem niet altijd zomaar konden bellen. Dat er Skype-momenten zouden zijn waarop we elkaar konden zien.”

Extra moeilijk op de kleuterleeftijd is dat kinderen nog geen tijdsbesef hebben, zegt Joyce. “Ze was op school de dagen van de week aan het leren. Wat is acht weken dan, hoe leg je zo’n langere periode uit aan een kind? We hebben een meetlat gemaakt met de dagen dat Roy weg was: aan de ene kant een foto van papa, aan de andere kant een foto van haar. Die mocht ze iedere dag wat dichter naar elkaar toe schuiven.” Ook hadden ze een pot met snoepjes staan. “Zulke tips kreeg ik van andere ouders. Het mooie is dat het samen fröbelen aan zo’n pot en een schuiflat al voorbereidend werkt.”

Zwaaien op het schoolplein

“We hebben haar van jongs af aan opgevoed met het idee: Dit is wat onze papa doet voor de wereld en daar mogen we trots op zijn: hij is goed in wat hij doet. En soms is het inderdaad niet zo leuk, met die uitzendingen. Maar dit hoort nu eenmaal bij ons leven. Dan mag ze míj op zo’n moment vertellen wat ze zo graag aan papa wilde zeggen. Je moet daar denk ik als partner vrij nuchter en duidelijk over zijn, dat geeft houvast.”

Ook school werd betrokken bij de voorbereidingen op de missie. “De juf op school heeft dat zo leuk opgepikt. Toen onze dochter daarna weer op school kwam, zeiden haar vriendjes: ‘Wij hebben hier ook gezwaaid naar jouw papa in het vliegtuig!’ Dat was voor haar natuurlijk fantastisch.”

Briefwisseling met de klas

De kinderen maakten in de klas ook tekeningen voor Roy. Joyce: “Roy maakte dan in de compound een leuke foto van de militairen en stuurde die terug, met ‘Groeten uit Afghanistan’. De juf hing die op in de klas. Deze leerkracht kon zich goed verplaatsen in hoe een kind naar de wereld kijkt en lette ook op het gedrag van onze dochter in de klas. Of ze niet stiller of juist drukker was, ze hield samen met mij een vinger aan de pols. Dat was fijn.”

Aan elkaar wennen

Bij het thuiskomen na zo’n tijd zonder elkaar zijn de verwachtingen natuurlijk hoog gespannen, zegt Joyce. “Ik vind het fijn dan even met het gezin weg te gaan op een korte trip. Al is het maar naar een hutje op de hei. Dan kun je aan elkaar wennen in een setting die voor iederéén even anders is. En daarna met zijn allen naar huis, je koffer uitpakken en het gewone leven weer oppakken samen. Voor ons werkt dat het beste.”

De school en de leerplichtambtenaar moeten dan wel akkoord gaan met verlof buiten de reguliere vakantietijden om. “Onze oudste dochter is inmiddels leerplichtig, dus die vrije dagen moeten we nu formeel aanvragen. Wij krijgen dat verlof wel van onze school. Maar misschien is een standaard bijzonder verlofverklaring van Defensie voor kinderen van veteranen best een goed idee, voor dit soort situaties. Want ik weet niet of elk schoolbestuur even begripvol is en bekend met de dynamiek rond uitzendingen. Ik dénk dat daar nog wel wat terrein te winnen valt.”