Hulphond Zayne is er (bijna) klaar voor
Hoe gaat dat, het opvoeden van een hulphond?
Ruim een jaar geleden begonnen veteraan Wolf de Wilde en zijn partner Mascha Bouma aan een avontuur dat er nu bijna opzit: het opvoeden van een hulphond. Hoewel het afscheid pijn gaat doen, kijken ze er met veel voldoening op terug. Wolf: “Ik hoop dat hij bij een veteraan met PTSS terecht komt. Dat zou goed bij Zayne passen.”
Het was na de vertoning van de documentaire ‘Almost Sunrise’ dat Wolf en Mascha dachten ‘Ja, Zayne is geschikt om straks iemand als hulphond te gaan helpen’. Deze documentaire gaat over twee Irakveteranen die worstelen met de gevolgen van hun uitzending. Veteraan en sergeant-majoor Wolf de Wilde was hier namens het Veteraneninstituut bij aanwezig en had Zayne meegebracht. Naast hem zat een veteraan die behoorlijk geraakt werd door de documentaire.
Wolf had dit in eerste instantie niet in de gaten, maar Zayne wel. Hij werd onrustig en ging op een gegeven moment tegen de bewuste veteraan aanliggen. “Na afloop vroeg ik die veteraan of hij spanning in zijn lijf had”, vertelt Wolf. “Dat was inderdaad het geval en Zayne merkte dat onmiddellijk. Toen ik dat later aan onze trainster van de Stichting Hulphond vertelde, was zij dolenthousiast.”
Zij denkt dat Zayne met deze kwaliteit geschikt zou kunnen zijn om iemand met epilepsie of PTSS te helpen.
Verbale aai
Ruim een jaar geleden, april 2017, ontvingen Wolf (51), Mascha (40) en hun dochter Sara (7) hun nieuwe gezinslid. “Zo’n klein zwart hompje is natuurlijk supergaaf”, zegt Wolf. “Iedereen wilde hem ook aaien, maar dat mocht dus niet. Op die manier wordt een Labradorpup als snel een ‘stuiterbal’, omdat ze telkens op zoek gaan naar een beloning.”
De bedoeling is dat een hulphond zich rustig gedraagt en zich op één persoon richt. In die begintijd moest ik twintig keer per dag zeggen dat mensen Zayne niet mochten aaien en ook geen ‘verbale aai’ te geven.
Kraamvisite
Mascha vertelt dat de komst van de pup vergelijkbaar is met die van een baby. “Hij was natuurlijk nog niet zindelijk, we moesten er ’s nachts ook voor hem uit en je bent er continue mee bezig. Dat wist ik wel, maar toch is dat even wennen. Die eerste weken kwamen er ook veel mensen op ‘kraamvisite’, inclusief cadeautjes voor Zayne.” Hoewel de komst van de pup de nodige impact had, was het voor Wolf en Mascha een bewuste keuze.
Mascha: “Onze dochter wordt steeds zelfstandiger en ik sta twee dagen per week voor de klas, dus kreeg iets meer tijd.”
Daarin wilde ik graag iets goeds voor een ander doen. Ook om daarmee het goede voorbeeld aan onze dochter te geven.
Schietbaan
Inmiddels kan Zayne ongeveer 25 commando’s uitvoeren, maar het belangrijkste doel in het eerste jaar is dat de hulphond gesocialiseerd wordt. Mascha: “We hebben hem daarom overal mee naartoe genomen. Nu schrikt hij nergens meer van.” Dat Wolf voor zijn werk bij het Veteraneninstituut op allerlei plekken komt, was daarbij een groot voordeel. “Laatst was ik bijvoorbeeld op een conferentie in Den Helder”, zegt Wolf.
Ik heb toen gelijk even een rondje om de schietbaan gelopen, dan kent hij dat ook.
“Hij wil alleen nog niet door het kleine draaideurtje bij de ziekenboeg van de Marinierskazerne in Doorn. Verder is hij de bus en trein gewend en bekend met allerlei ‘veteranenplekken’.”
Hoewel Wolf nauw betrokken is bij de opvoeding van Zayne, heeft Mascha het leeuwendeel op haar schouders genomen. Bijvoorbeeld door iedere week met Zayne naar een training te gaan. Wolf: “Ik vind het ontzettend knap dat zij dit gedaan heeft. Ze volgt alle tips van onze trainster op en het kost veel tijd en discipline.”
Als Zayne een commando goed opvolgt, krijgt hij, vooral in het begin, door middel van een koekje zijn beloning. Die manier van opvoeden vindt Wolf soms lastig. “Als militair moet je gewoon ‘doen wat je gezegd wordt’, zonder beloning. Ik vind dat het bij een hond ook zo zou moeten werken.”
Is dit mijn hond?
Inmiddels is Zayne klaar voor het vervolg: een specifieke training van drie maanden door Stichting Hulphond om vervolgens bij iemand in huis geplaatst te worden. Wolf hoopt dat Zayne bij een veteraan terecht komt. “Ik word veel door veteranen aangesproken die op een wachtlijst staan. Die zeggen dan ‘Is dit mijn hond?’”
Dat maakte mij iedere keer duidelijk hoe belangrijk het opvoeden van een hulphond is.
Afscheid
Het moment dat Wolf, Mascha en Sara afscheid moeten nemen van Zayne komt nu snel dichterbij. Mascha denkt er liever niet teveel aan. “Ik zie daar heel erg tegen op. Zayne moest het afgelopen jaar drie keer naar het hoofdkantoor komen voor een evaluatie.”
Na de eerste keer heb ik Wolf huilend opgebeld, omdat ik toen besefte dat we hem op een gegeven moment zouden moeten afstaan.
Voor Wolf overheerst de ratio.
Het is goed zo, hij gaat straks iemand helpen. Uiteraard zal ik hem ook missen. Als ik terug kom van mijn werk staat ‘ie met een schuddende kont op mij te wachten. Dat vind ik bijzonder. Hij is altijd blij om je te zien.
Dit is een voorpublicatie van het artikel dat in mei in ons magazine Checkpoint verschijnt.