“Ik heb grote waardering voor wat deze jongens overal op de aardbol doen”

Waarom ben jij hier? Voor wie klap je? We vroegen het op de Nederlandse Veteranendag aan mensen die klaarzaten voor het Nationaal Defilé in Den Haag…

Buurvrouwen Bep en Daphne zitten al ruim op tijd klaar voor het nationaal defilé. Bep vertelt, zittend op een stoepje aan het Korte Voorhout, dat haar vader beroepsmilitair was. “In 1939 werkte hij als pontonnier, en in de oorlog heeft hij jaren gevangen gezeten. Hij heeft altijd veel last gehouden van wat hij heeft meegemaakt, dan zat hij ’s nachts ineens weer rechtop in bed.”

Bep is naar het nationaal défilé gekomen om haar respect te tonen voor iedereen die ervoor gezorgd heeft dat zij vandaag vrij kan rondlopen.

Ik vind vrijheid niet vanzelfsprekend, ik ben daar écht dankbaar voor.

“Ik kan mij herinneren dat ik als meisje van negen of tien een keer op Margraten ben geweest. Daar zag ik al die graven en ik liep alleen maar te mompelen: dankjewel, dankjewel.”

Ik sta te genieten

Verderop staat Theo Griffioen, die vandaag vanuit Amsterdam naar het defilé is komen kijken. “Zelf ben ik van de dienstplichtigenlichting 1967-2. Veel uitzendingen had je in mijn tijd niet. Ik hou van de parade en de muziek, ik sta er hier echt van te genieten. Maar punt één voor mij is toch wel dat ik veel waardering heb voor wat deze jongens overal op de aardbol doen.”

Carin van de Pol en Frans van Meeteren uit Amersfoort zitten gezellig samen op het defilé te wachten bovenop een elektriciteitskast, onder de oude bomen van het Lange Voorhout. Carin: “Ik vind het altijd zo prachtig om te zien hoe die heel oude veteranen vol trots de eer in ontvangst nemen die ze krijgen van het publiek. Maar ik kom zéker ook voor de jonge generatie veteranen. Zij zorgen in de wereld van vandaag voor een stukje wereldvrede. Belangrijk.” Frans knikt, hij vult aan: “Én de muziekkorpsen natuurlijk.” Carin lacht. “Ja, dat vind jíj leuk he?”

Nederlandse geschiedenis

Meneer en mevrouw Sanders uit Roermond komen elk jaar. Zelf is meneer Sanders ook oud-militair, hij werkte bij de Koninklijke Marechaussee. “Ik heb hier in Den Haag veel ambassades beveiligd met mijn collega’s. Bij een gijzeling op de Franse ambassade vlogen de kogels ons om de oren.” Mevrouw Sanders herinnert het zich als de dag van gisteren. “We hadden nog kleine kinderen toen, ik heb me grote zorgen gemaakt.”

Meneer Sanders vindt het mooi te zien hoe mensen tot op zeer hoge leeftijd nog meedoen aan het defilé. “Los van waar ze zijn ingezet, Indië, Korea of Libanon: de zorg en de psychologische hulp zoals die er nu is voor veteranen was er toen nog niet. Maar hier lopen ze allemaal samen, ik vind dat mooi.”

Lars, René en Marc komen kijken omdat “…hier een stukje Nederlandse geschiedenis voorbij trekt.” Lars heeft zelf op de KMS gezeten in Weert. Maar zelfs als je er niks mee hebt of politiek niet achter een militaire missie staat, verdienen de oud-militairen vandaag respect, vinden de vrienden. “Ze riskeren wel hun leven als ze naar een conflictgebied worden gestuurd. In andere landen lijken mensen zich dat meer te realiseren dan bij ons.”