“Ik krijg veel vragen via mijn blog, misschien juist omdát ik geen professional ben”

Anita beheert de populaire Facebook- en Twitteraccounts ‘Vrouw van Militair’, en schrijft onder dezelfde naam een blog over hoe het is als je man regelmatig naar oefeningen en op uitzending gaat. “Soms wil je gewoon even iets delen met iemand die weet hoe het is.”

“Ik was naar een voorbereidingsdag voor het thuisfront geweest. Ik vond die dag goed in elkaar zitten. Maar je hoort zo’n dag niet alles. Het dringt pas tot je door als je er middenin zit. Toen mijn man op verkenning was in Deh Rawod sneuvelden er twee jongens in Afghanistan. Ik heb tot ik hem zélf aan de lijn had de volgende dag, een enorm angstige nacht beleefd. Tóen wist ik pas wat een uitzending echt met je doet.”

“Hij had overal in huis briefjes voor me achtergelaten toen hij wegging. Hij wist dat ik de slaapkamer in zijn afwezigheid zou opknappen. Zelfs daar onder de vloerbedekking vond ik een lief briefje, hij was toen al maanden weg. Soms ging de bel en stond de bloemist voor de deur met een mooi boeket.”

Kaart van Afghanistan aan de muur

Thuis volgde Anita de uitzending met aan de muur een kaart van Afghanistan. “Hij belde als het lukte elke dag. Maar dan vertelde hij niet alles, en ik vertelde ook niet alles. We beschermden elkaar. Alles ging altijd ‘goed’. Want wat moet je op die afstand met slecht nieuws? Dat deden we allebei vanzelf, zo.”

Toen hij thuiskwam, stond Anita zó vroeg bij het vliegveld dat ze nog niet naar binnen kon. “En als hij dan weer naast me zit in de auto naar huis, dan moet ik even denken aan de militairen die níet thuiskomen. Dat hoort er voor mij bij, dat ik me realiseer dat dit niet zo vanzelfsprekend is. Eenmaal thuis is hij dan natuurlijk gewoon moe, de eerste dagen. En ik wil vijf maanden navertellen in één dag. We hebben – kortom – samen altijd éven tijd nodig om weer te wennen!”

Bloggen

“Toen hij na Afghanistan weer op uitzending ging, naar Mali – ik moedigde het aan, nota bene! – was ik zó bang dat er iets zou gebeuren. Met mijn ongerustheid móest ik in de aanloop naar die uitzending gewoon iets doen, dus toen ben ik maar gaan opschrijven wat ik dacht en meemaakte. Eerst was het gewoon een blog voor geïnteresseerde familie en vrienden. Maar al snel gingen meer mensen mij volgen. Er kwamen een Twitter- en een Facebook-account bij en ook die hebben veel volgers inmiddels. Kennelijk voorziet het in een behoefte. Veel partners van militairen delen via mijn accounts wat hen bezighoudt, het is een echte community geworden.”

Vaak komen er via privé-berichtjes vragen binnen bij Anita.

Vaak zijn dat leuke vragen als: ‘Ik ga naar een medaille-uitreiking! Wat trek ik aan?’

“Maar soms gaat het ook over relaties die moeizaam lopen na de uitzending of kinderen die bang zijn dat hun ouders gaan scheiden. Ik realiseer me dan dat ik geen hulpverlener ben. Dat zeg ik ook meteen eerlijk, ik zorg dat mensen hun weg vinden naar ondersteuning van bijvoorbeeld het Veteraneninstituut. Maar veel mensen die hun hart bij me luchten hebben genoeg aan wat belangstelling en aan mijn eigen verhaal of ervaringen. Ik heb ook de indruk dat dat vaak is wat ze zoeken: gewoon even willen delen hoe het met je gaat, of waar je mee zit. Dat vind je sneller bij iemand die in hetzelfde schuitje zit, dan bij een instantie of officieel loket.”

Tijd met een gouden randje

“Ik had online ook eens een gesprek met een vrouw die heimwee had naar de uitzending. Ik begreep meteen wat ze bedoelde. Omdat je elkaar zo mist, is een militaire uitzending een bijzondere tijd. Door de grote afstand ben je gek genoeg juist héél erg op elkaar betrokken. Ik denk dat veel partners dat gevoel wel zullen herkennen.”

“Zulke dingen zijn fijn even met elkaar te delen, die herkenning te vinden. Want heel eerlijk gezegd: de meeste andere mensen hebben daar toch geen idee van. Je hoort soms zúlke domme reacties:  ‘ja, lekker op onze belastingcenten naar het buitenland!’ Die mensen weten niet wat het betekent om op uitzending te gaan of van iemand te houden die dat voor zijn of haar werk doet. Daarin valt er nog zoveel te verbeteren! Mensen mogen best wat meer weten over wat werken voor defensie inhoudt voor de militairen en hun thuisfront.” Anita zou het ondanks de spannende tijden niet anders willen. “Weet je wat het mooie is van leven met een militair? De liefde. Dat je je elke keer weer realiseert hoeveel dat je waard is en waarom je met die ander samen wilt zijn. Het wordt nooit saai, je blijft blij als je elkaar ziet.”