'Het is zó fantastisch om internationaal te werken..'

4 mei 2017
Deel dit bericht:

Raoul is wachtmeester eerste klasse bij de Koninklijke Marechaussee. Hij is 52 jaar oud. Bij uitzendingen begin jaren negentig ontwikkelde hij PTSS-klachten die pas jaren later tot een diagnose leidden. Sinds 2011 houdt Raoul binnen en buiten Defensie lezingen om het bewustzijn rondom PTSS te vergroten. Op 5 mei is hij als speeddater op het bevrijdingsfestival in: Den Bosch.

Raoul is op uitzending geweest naar:  Sinaï 1991, Joegoslavië 1992

“Vooral de VN-missie in Joegoslavië heeft me – achteraf gezien – in problemen gebracht. Ik heb voor de militaire politie heel wat heftige onderzoeken gedaan. Bovendien hield het werk nooit op.

Met vijf man waren we voor heel Bosnië het team dat aan het hoofdkwartier van de VN rapporteerde over incidenten waar VN-personeel bij betrokken was. Van onderzoek naar beschietingen en vechtpartijen tot gijzelingen.

Ik ben lichamelijk en geestelijk dieper gegaan dan goed voor me was, met als gevolg dat ik last kreeg van PTSS.
Een geur, een geluid en ik ben weer daar, in missiegebied. Het grote verschil is dat die flashbacks eerst weken of maanden mijn leven beheersten. Tegenwoordig is het een moment, of hooguit een paar minuten. Ja, ik ben beschadigd, ik leef nog steeds met de klachten die horen bij traumatische ervaringen. Maar dat is zeker geen reden om niet te kunnen functioneren. In tegendeel. Ik heb nu handvatten die ik toen niet had.”

 

En weet je wat, als ik gisteren naar Mali of Afghanistan zou mogen… m’n tas staat klaar. Het is zó fantastisch om internationaal te werken, en om bij te dragen aan een stabielere wereld.

Wat heb je geleerd tijdens je uitzendingen?

“Toegeven dat je het niet meer aan kunt, dat is een eerste noodzakelijke stap om te voorkomen dat PTSS je leven kapot maakt. Bij mij heeft dat lang geduurd. Pas in 2008 is de diagnose gesteld. Met therapie en medicijnen heb ik de boel op de rit gekregen. Daarvoor heb ik wel vijftien jaar van m’n leven gemist, ben ik gescheiden van mijn vrouw en zie ik mijn ene zoon soms en mijn andere nooit.

Ik gun het andere beschadigde veteranen om er sneller bij te zijn als het mis zit, want het blijft een taboe. Defensie is een mannenwereld, en er is schaamte, en ook angst dat jou het gat van de deur wordt gewezen als je je kwetsbaar opstelt. Met de lezingen die ik geef probeer ik dat te doorbreken. Ik heb beter leren luisteren naar mezelf en beter leren luisteren naar anderen. Met dat inlevingsvermogen ben ik een ander, rijker mens geworden.”

Met de speeddates wil ik graag…

…overdragen wat een jonge vent of een meid van net twintig jaar beweegt om naar een oorlogsgebied te gaan. Dat is echt niet vanwege de uitzendbonus, of alleen om het avontuur. Er zit zoveel meer achter.

“Kijk alleen al naar de terroristische dreiging zoals die in de landen om ons heen aan de orde is. Als ik wil dat mijn kinderen niet bang door het leven hoeven te gaan, dan is het nodig dat we militairen hebben die zich daarvoor willen inzetten. Door wat ik zelf heb meegemaakt vind ik dat Defensie wel veel meer aandacht moet hebben voor wat zo’n missie emotioneel met je doet. Dat motiveert me om heel het land af te gaan en lezingen te geven. Op meer dan honderd staat de teller al, en ik ga nog even door.”