‘Op mijn 12e kwam ik met mijn ouders vanuit Marokko naar Nederland. Naar Heerenveen om precies te zijn. Ik leerde de taal snel. Had ook allemaal Hollandse vriendjes. Toen ik 16 was wilde ik al bij de politie. Mensen beschermen. Iets doen voor het land waar ik zo gastvrij was ontvangen en waar ik tot op de dag van vandaag kan genieten van de vrijheid en de kansen en de zorg die mij geboden worden. Mijn moeder zegt altijd dat zij al snel doorhad dat ik ooit ‘geüniformeerd’ werk zou gaan doen.’
‘Zij kreeg gelijk, op mijn 19e ging ik in Schaarsbergen in opleiding bij de Luchtmobiele Brigade. Ik voelde mij in het leger als een vis in het water. De hiërarchie, de discipline, de kameraadschap. En dan ook nog eens het rood-wit-blauw mogen verdedigen en iets terug kunnen doen voor je land, ook al kom ik er van origine niet vandaan. Ik kan mij nog zo goed de blik van mijn vader herinneren toen ik voor het eerst in uniform thuiskwam. Hij was zo ongelooflijk trots.’
‘Een jaar later ging ik voor het eerst op uitzending. Als algemeen infanterist werd ik toegevoegd aan het 17e infanteriebataljon dat naar Bosnië ging. Die eerste uitzending was heel bijzonder en leerzaam. Als jongen van net 20. Samen met onder meer Marco Kroon, die mijn maatje werd, ben ik heel veel op patrouille geweest. In een gebied waar de oorlog net ten einde is. Je zag er nog de verse sporen van oorlog.’
‘Er volgden nog meer uitzendingen naar Bosnië en veel later ook nog een geheime missie naar Irak. Daar werd ik als tolk (omdat ik Arabisch spreek) toegevoegd aan een Field Liaison Team van het Korps Commando Troepen (KCT). Ik dacht dat de missie in Irak mijn grote doorbraak zou worden bij Defensie, maar het tegendeel was waar. Het werden vijf loodzware maanden, waar ik echt van alles heb meegemaakt en moeten slikken.’
‘De dood van mijn vader, die zo trots op mijn militaire loopbaan was, triggerde van alles bij mij. De ellende die ik gezien en meegemaakt had op missie en mijn stukgelopen huwelijken gooiden mij in een inktzwart gat. In de jaren die volgden heb ik de bodem van dat gat van heel dichtbij gezien en ben ik 12 jaar aan het knokken geweest om uit de ellende te komen. Ik had schulden, alles werd mij afgenomen, tot aan mijn militaire onderscheidingen aan toe.’
‘Maar ik heb de kans gepakt. En met de juiste hulp van verschillende mensen binnen en buiten Defensie ben ik de strijd met mezelf aangegaan. Ik heb geleerd het negatieve los te laten, veel te sporten, op het juiste moment mijn rust te pakken en lekker muziek te luisteren. Ik durf wel te zeggen dat ik de oorlog tegen mijn PTSS heb overwonnen.’
‘Sinds ik begin vorig jaar eerherstel heb gekregen is er heel veel veranderd. Het heeft mij zoveel vertrouwen gegeven, het gevoel dat ik er gewoon bij hoor. Ik ben gevraagd om voor de marathon-uitzending van Veteranen TV, ik ga meedoen aan Veteraan in de Klas en als reservist word ik vlogger bij 13e lichte brigade van de Landmacht.’