‘Als ik Goodnight Saigon van Billy Joel hoor, ben ik meteen terug in Libanon’

Als dienstplichtige kwam Jan Willem voor zijn nummer op. ‘Ik was op zoek naar actie en avontuur. Daarom heb ik mij voor Het Korps Commandotroepen opgegeven. Ik startte met de (ECO) Elementaire Commando Opleiding.’

‘Twee weken voor de het behalen van de felbegeerde groene baret kreeg ik een scheenbeenvliesontsteking, en moest toen mijn training direct staken. Ik kon geen meter meer lopen. Ik baalde enorm. Omdat het tussen de oren wel goed zat, mocht ik van de leiding meedoen aan de volgende lichting, maar mijn kameraden gingen allemaal al door. Ik wilde niet stil blijven staan en het avontuur lonkte.’

‘Via het KCT kreeg ik te horen dat ik ook kon aanhaken voor de lopende UNIFIL-missie in Libanon. Daar heb ik toen voor gekozen, omdat ik twee maanden later op missie zou zijn en zeven maanden op uitzending zou gaan. Ik werd geklikt aan het eerste peloton van de A-Cie in Assen en vertrok in maart 1983 als verkenner/waarnemer/ordonnans en lid van het FMR (Force Mobile Reserveteam) QRF.’

De missie in Libanon is hem goed bijgebleven. ‘Beiroet was verwoest, dat zag je al vanuit het vliegtuig. Je ziet gelijk dat het oorlog is. Je zag armoede en kogelgaten. Tegelijkertijd herinner ik mij de vriendelijkheid en gastvrijheid van de lokale bevolking goed. Op patrouilles nodigden ze ons uit voor thee (chai) en zoetigheden, ook al hadden ze zelf bijna niks meer. Uiteindelijk hebben we de lokale bevolking kunnen helpen, maar we hebben het conflict niet kunnen oplossen. Dat levert een gevoel van frustratie op.’

‘Tijdens mijn missie kwam een jongen door eigen vuur bij een roadblock om. Hij was niet meer te redden. Dit heeft destijds best indruk op me gemaakt. Niet alleen op mij, je voelde het in het peloton en in de compagnie. Als soldaat draaide ik in een geïmproviseerde studio als DJ Kuifje platen voor mijn kameraden. Wanneer ik Goodnight Saigon van Billy Joel hoor, krijg ik gelijk kippenvel en brengt het me meteen terug naar toen.’

Na zijn dienst zwaaide hij af en zocht hij het avontuur op andere manieren op. Na tien jaar in Spanje te hebben gewoond, verhuisde hij in 2010 terug naar Nederland, waar een veteranenpas op zijn deurmat viel. ‘Ik was benieuwd naar hoe het met mijn maten van toentertijd ging. Ik kreeg een uitnodiging voor een Libanon-reünie. Ik twijfelde, maar ben uiteindelijk wel gegaan. We hebben als eenheid onze gevallen kameraad een eervol afscheid kunnen geven in Groningen. Zijn familie was ook aanwezig. Dat was echt fantastisch.’

‘Ik wilde graag het bewustzijn over veteranen onder de burgerbevolking vergroten. Hun verhalen delen. Zo kwam ik op het idee van een omroep voor Veteranen, thuisfront en iedereen die geïnteresseerd in de geüniformeerden. Dankzij hulp van mijn oude pelotonscommandant van toen, Ben Hendriksen, hebben we samen een prachtig team kunnen samenstellen van enthousiaste veteranen en niet veteranen die zich inzetten voor onze Omroepv. Er komen allerlei gasten aan bod, van uitgezonden koks tot aan veteranen die zware verwondingen aan hun missie hebben overgehouden. Op die manier hoop ik aan onze luisteraars mee te geven wat er nodig is voor een samenleving in vrede en veiligheid. Mensen moeten zich realiseren dat het land zonder deze veteranen, niet zo veilig zou zijn als dat het nu is.’

Noot: OmroepV is een omroep die bijdraagt aan het vergroten van de onderlinge verbondenheid van veteranen en de maatschappelijke erkenning en waardering voor veteranen en hun thuisfront. Luister hier naar OmroepV.