“Jos zal nooit veteraan worden. Daarom herdenk ik hem op 4 mei”
We kwamen met ons peloton terug van patrouille op de buitenpost, niet ver van Tarin Kowt. Bij aankomst in het kamp hoorden we dat er een auto op een bermbom was gereden. Dat is schrikken, want je hoopt natuurlijk dat dat nooit zal gebeuren. Niet veel later werden we op de binnenplaats bij elkaar geroepen. Er bleken 3 lichtgewonden te zijn, 1 zwaargewond en 1 iemand was overleden.
En toen hoorden we: “De dode is een genist”. Vervolgens werd duidelijk dat het om Jos ging. Op dat moment stort alles in. Het cliché is waar, het is echt een achtbaan van emoties. Woede, verdriet, angst, alles komt voorbij. Als groepscommandant moest ik mijn jongens opvangen en tegelijk met mijn eigen verdriet omgaan. Dat was heel heftig. Sommige jongens waren al met Jos bevriend vanaf het moment dat hij bij de compagnie kwam. Ikzelf heb Jos goed leren kennen vanaf het moment dat ik als genist begon. In eerste instantie word je met zulk vreselijk nieuws teruggeworpen op je eigen groep. Later op de avond toen we uit ons vertrek kwamen, kwamen andere collega’s er ook bij. Die avond zat de hele buitenpost bij ons in het hoekje. Dat gaf een heel saamhorig gevoel. Samen kaarten, praten, armen om schouders. Er is heel veel afgerookt toen. Volgens mij heb ik er in no-time een pakje Marlboro doorheen gejaagd.
De beste manier om iemand te herdenken is door herinneringen aan hem op te halen en verhalen te delen. Op de dag dat Jos naar Nederland werd gevlogen hebben we op de buitenpost een eigen herdenking georganiseerd. We hebben zijn foto ingelijst en op een houten palet gezet, een condoleanceregister neergelegd en kaarsjes gebrand. Het was een mooie dienst. Helemaal toen het vliegtuig met Jos daarin over ons kamp kwam overgevlogen. Een soort eresaluut. Toen in ik 2011 uit dienst ging had ik eerst niet zo veel met de veteranenstatus. Maar toen ik mijn pasje ontving dacht ik, ‘Jos krijgt nooit meer de kans om veteraan te worden.’ Terwijl hij en andere collega’s de hoogste prijs hebben betaald om op te komen voor de vrijheid van anderen. Dat is de reden dat ik op 4 mei tijdens Dodenherdenking op de Dam in de erehaag sta. Voor Jos. En voor de vrijheid die nog steeds niet vanzelfsprekend is, zelfs na 70 jaar niet.
Sinds oktober 2011 is Maarten veteraan en in dienst van de Haven van Amsterdam. Hij is bijna klaar met de opleiding tot nautisch verkeersleider en gaat daarna aan de slag in de haven van IJmuiden. Sinds juli 2009 is hij getrouwd met Evelien en op 1 september 2011 hebben zij een zoon gekregen: Moos.