Veteraan Thamara Batenburg heeft vanaf april 1996 tot en met april 2001 gediend bij de Koninklijke Landmacht bij de Verbindingsdienst. Tijdens die periode is zij twee keer uitgezonden naar Bosnië, in 1997 en in 1999. Haar eerste missie was in 1997 in Sarajevo, voor de Stabilization Force. Haar tweede missie was in Kosovo in 1999, voor de KFOR.
Sinds 2018 is Thamara gastspreker bij Veteraan in de Klas. “Ik wist eigenlijk niet van het bestaan van het Nederlands Veteraneninstituut en Veteraan in de Klas af. Toen ik voor een medisch dossier met het instituut in aanraking kwam ging het balletje rollen. Sinds 2018 ben ik als vrijwilliger gastspreker bij Veteraan in de Klas. Daar vind ik het belangrijk om leerlingen te vertellen over wat vrede en veiligheid betekent en hoe dat begint bij jezelf.”
Leerlingen zijn erg geïnteresseerd in de ervaringen van Thamara. “Ze zijn altijd ontzettend enthousiast en vragen erg veel. Ik merk ook dat het komt doordat de onderwerpen vrede en veiligheid nu veel leven bij de leerlingen. Ze krijgen veel dingen mee over de oorlog in Oekraïne, bijvoorbeeld via het Jeugdjournaal. Dat zie ik dan weer terug in de vragen die zij aan mij stellen, zowel de soort vragen als het aantal vragen. Dat ik die dan kan beantwoorden of het er met hen over kan hebben, geeft mij wel het gevoel dat ik kan bijdragen aan onze burgermaatschappij.
Een boodschap die ik altijd probeer mee te geven is dat veiligheid bij jezelf begint, maar daar hoort je omgeving ook bij. Voor leerlingen betekent dit dat je, wanneer iemand in de klas gepest wordt, voor elkaar opkomt. Zo draag je samen bij aan dat gevoel van vrede en veiligheid. Soms verrassen de vragen van kinderen mij ontzettend. Ze stellen vragen waarvan ik nooit had gedacht dat ze in hun hoofd speelden. Dat zorgt er ook voor dat mijn eigen ervaringen worden gespiegeld. Ik kom dan ook vaak tot een punt dat ik weer op een andere manier over een bepaalde situatie ga nadenken. Ik hoop dan dat zij dus iets van mijn gastles leren, net zoals ik altijd wel weer iets van hen leer.”
Door haar verhaal met leerlingen te delen ontstaan er regelmatig bijzondere situaties. “Vanuit de klas krijg ik dan vaak veel eigen verhalen terug. Er zijn vaak veel onuitgesproken situaties waar kinderen thuis, in de klas of andere situaties mee kunnen zitten. Tijdens een gastles vertellen we over oorlog als een overkoepelend thema, maar oorlog kan ook op een kleine manier besproken worden. Het kan weerslag hebben op een kind en een kind kan daarmee blijven rondlopen. Ik heb zelfs wel eens een leerling ontmoet waarvan haar ouders uit het gebied kwamen waar ik mijn missie heb gedaan. Dat zijn dan wel hele bijzondere verhalen. De dingen die ik van hen terugkrijg raken mij, omdat ze tegenwoordig al zoveel meekrijgen over de actuele omstandigheden in de wereld. Ze weten daar ook al zoveel over. Eigenlijk zou ik een kind het liefst willen beschermen voor dat soort narigheid, maar het komt soms dichterbij dan je zou willen.”
Door haar verhaal persoonlijk te houden, merkt Thamara ook dat dit voor meer interactie met de kinderen zorgt. “Elke veteraan heeft een uniek verhaal. De kracht van een persoonlijk en uniek verhaal zit hem in dat je alles kan vertellen en meegeven. Van begin tot eind, elke situatie kan je beschrijven. Het laat ook zien dat ik als veteraan ook gewoon een mens ben met gevoel, want dat lijken ze soms wel eens te vergeten. Samen zorgt dat ervoor dat ik een bepaald gevoel en een emotie kan overbrengen, daar kunnen leerlingen zich dan weer goed door inleven. Ze leren mij beter kennen en begrijpen, evenals wat het betekent om veteraan te zijn.”
Op deze manier het gesprek aangaan met leerlingen vindt Thamara erg bijzonder. “Ik vind het heel goed en bijzonder, maar ook zeker nodig, dat het Nederlands Veteraneninstituut het initiatief neemt om een onderdeel te zijn van werken aan goed burgerschap. Dat vind ik omdat theorie niet altijd dat gevoel en emotie mee kan geven. Met een veteraan voor de klas kan je dat veel beter overbrengen en dus veel meer leerlingen inspireren om ergens op een bepaalde manier over na te denken. Dat is geweldig, ik denk dat het een mooie manier van onderwijs is. Het Nederlands Veteraneninstituut biedt allerlei handvatten aan om mij daarbij te ondersteunen. Tegen andere veteranen die erover twijfelen om gastspreker te worden, die het leuk lijken om bij te dragen aan deze vorm van onderwijs, dan zou ik zeker aanbevelen om gastspreker te worden.”
Voor de veteranen die geïnteresseerd zijn in het worden van gastspreker heeft Thamara een duidelijke uitleg waarom het bij veteranen past om hun verhaal te delen. “Als veteraan vind ik dat het kenmerkend is dat veteranen altijd iets willen doen. Ze willen bezig blijven en ergens aan bijdragen. Zeker als je onrecht ziet of omstandigheden waar je voor getraind bent om daar iets aan te doen. Je wil altijd iets blijven doen voor de maatschappij. En deze lessen geven mij echt het gevoel dat ik het verschil, nog steeds, kan maken door mijn verhaal en ervaringen te delen.”