Kippenvelmoment - Demi

My First Sony

Haar vaders missie naar Bosnië in 2000 is de eerste die ze zich herinnert. ‘Mijn vader had de gewoonte om mij voor het slapen een verhaaltje voor te lezen. Voor vertrek sprak hij daarom sprookjes in op een cassettebandje. Ik weet nog dat ik die in bed afspeelde op mijn My First Sony.’ Zij gaf hem lekkers mee om uit te delen. “Ik zag vandaag twee kindjes op een heuvel”, vertelde hij me aan de telefoon. “Die heb ik jouw snoepjes gegeven. Ze waren er heel blij mee.”’

Van zijn derde Balkanmissie, Demi is dan zeven, herinnert ze zich nog vooral de pakketjes over en weer. ‘Er was weinig lekkers te drinken daar. Daarom stuurden we drinkwatertabletten naar mijn vader. Mijn broertje, zusje en ik mochten de smaakjes uitzoeken.’ Haar vader stuurde op zijn beurt een Joegoslavisch tijdschrift met Shakira op de cover, toen haar idool.

Galapak

De momenten van afscheid die ook bij een missie horen, staan haar niet meer zo bij. ‘Dat was even moeilijk, maar daarna ging je weer gewoon over tot de orde van de dag.’ De thuiskomsten waren des te memorabel. ‘Ik weet nog goed dat mijn moeder me kwam verrassen in de klas. We gingen papa ophalen! Zodra ik hem op de vliegbasis had gespot, kroop ik met de andere kinderen onder het afzetlint door en stormde op hem af.’

Ook buiten de missies om was Demi zich bewust van haar vaders militaire bestaan. Al was het grote plaatje haar niet altijd duidelijk. ‘Hij heeft een tijd lesgegeven op de basis in Oirschot. Soms mocht ik mee. Dan zat ik op zijn kantoortje te kleuren. Af en toe kwam er iemand binnen om iets te vragen. Dat was wat het leger deed, dacht ik.’ Ook op zijn uniform had ze een unieke kijk. ‘Ik associeerde zijn officiële pak met vrouwen in mooie glitterjurken. Als hij het droeg, dacht ik dat hij naar een gala ging.’ En dan waren er ook nog de jaarlijkse kinderweekenden op de kazerne: ‘Slapen op militaire bedjes, de stormbaan over en een militair rantsoen met vieze crackers. Voor mij was het een en al avontuur. Dat het met oorlog te maken had, zag ik niet.’

Aan de keukentafel

Dat besef was er wel toen hij in 2009 naar Afghanistan vertrok. ‘Toen had ik bij geschiedenis geleerd over oorlogen. Daardoor vond ik die missie wel spannend. Zou hij niet trillend in een cel eindigen?’ Daar had ze gesprekken over met haar vader. ‘”Met mijn functie hoef ik bijna nooit van het terrein af” stelde hij me gerust. “Bovendien zit ik dan in een veilig voertuig. De kans om in eigen land in het verkeer om te komen, is vele malen groter.”’

Inmiddels is haar vader met vervroegd pensioen (hij werkt wel nog steeds) en is Demi employer branding specialist. Toch is Defensie nog steeds een factor in haar dagelijks leven. Voor haar afstuderen onderzocht ze hoe Defensie meer personeel kan aantrekken. Zelf ziet ze zich er in de toekomst ook wel werken. Ze is op elke Veteranendag van de partij en haar politieke voorkeur gaat uit naar partijen die meer in Defensie willen investeren.

In Huize Kaspers worden er regelmatig herinneringen opgehaald. Nu op grotemensenniveau. “Het gaat niet meer alleen over de grappen die werden uitgehaald. Mijn vader vertelt nu ook over de serieuze dingen die hij heeft meegemaakt. We discussiëren over de wereldpolitiek en hebben het over de erkenning en waardering van veteranen. Die diepgang maakt het voor mij nog specialer.’