Kippenvelmoment - Edwin

13 november 2020
Deel dit bericht:
‘Normaal schiet ik in de technische modus. Dat kostte me nu een tel.’

Als voormalig OK-assistent en burgerhulpverlener bij de Hartstichting had Edwin Kulik, tevens voormalig verbindelaar, al wel eens reanimatie uitgevoerd. Maar toen op een avond zijn patiënt een goede bekende bleek, bekroop hem voor het eerst kippenvel.

veteraan-edwin-kulik

Wat was er gebeurd?
‘Ik zat afgelopen zomer op een zondagavond tv te kijken, toen mijn buurmeisje van 23 aanbelde. Ze had tranen in haar ogen. ‘Edwin, kom je alsjeblieft mee? Er is iets niet goed met mijn vader.’ Ik holde achter haar aan. Ik trof mijn buurman aan op de bank. Hij ademde niet meer. Normaal spring ik in zo’n situatie direct in de technische modus, maar nu had ik daar een tel voor nodig. Dit was Eric. Die ken ik al sinds we samen op pufles gingen met onze zwangere echtgenotes!’

Twijfelde je of je hem durfde te reanimeren?
‘Nee. Zoals een anesthesioloog me ooit zei: reanimatie is als een keeper die, bij een stand van 1-1, een penalty krijgt in de laatste minuut van de kampioenswedstrijd: stopt hij de bal niet, dan vindt niemand hem een verliezer. Houdt hij het 1-1, dan is hij de kampioen. Wat wel even door mijn hoofd flitste, was het risico op het coronavirus. Maar je moet doen wat er moet gebeuren, leerde ik bij Defensie. Ik begon met de reanimatie, mijn vrouw haalde de AED en een andere buurtbewoner bleef bij de buurvrouw. Na een tijdje opende de buurman zijn ogen en begon hij weer te ademen. Snel daarna arriveerde de ambulance. Achteraf bleek zijn aorta gescheurd. Het duurt nog wel even voor hij weer de oude is. Als hij dat ooit wordt.’

Wat deed het voorval met jou?
‘Toen ik een paar uur later in bed kroop, snurkte ik binnen vijf minuten, zei mijn vrouw. Dat heb ik ook in mijn diensttijd en bij nachtdiensten geleerd: gewoon gaan slapen wanneer dat nodig is. Mijn vrouw heeft zich nog een hele poos afgevraagd of we er wel goed aan hadden gedaan om te reanimeren. De buurvrouw en haar kinderen waren ons verschrikkelijk dankbaar, maar dacht de buurman er hetzelfde over? Die moet het immers stellen met het lichaam dat hij eraan overhoudt. De twijfel van mij vrouw hierover liet mij ook niet onberoerd. Een paar weken later vroeg de buurman ons op bezoek in het revalidatiecentrum. Het weerzien was emotioneel, al liet ik dat niet merken. Hij verzekerde ons heel blij te zijn dat we hadden ingegrepen. Toen was het voor ons ook goed.’

Hoe voelt het, een leven redden?
‘Zo voelt dat voor mij helemaal niet. We waren een team: het buurmeisje, mijn vrouw, de buurtgenoot en ik. Ieders rol was belangrijk. Het meest hebben de buren het aan zichzelf te danken. Toevallig hadden ze vlak ervoor afgesproken dat áls er ooit iets zou gebeuren, ze mij erbij zouden roepen. Als mijn buurmeisje niet zo alert was geweest om dat ook te doen, had het heel anders kunnen aflopen.’

 

Respect en dankbaarheid zitten ook in kleine alledaagse dingen. In de maandelijkse rubriek Kippenvelmoment vertelt een veteraan over een bijzonder moment of indrukwekkende gebeurtenis.