Kippenvelmoment - Eric
‘In de auto heb ik een kwartier aan een stuk gehuild’
Twee diep gekoesterde wensen van Eric Versleijen kruisen in 1999 elkaars pad. Hij wordt vader én mag als commandant een compagnie leiden bij KFOR2. Met bloedend hart geeft hij voorrang aan de missie. Tijdens zijn lift naar het vliegveld op de dag van vertrek komt de spanning die dit geeft tot uitbarsting.
Tekst: Judith Wijdeven
Kan ik dit wel doen, schiet er door het hoofd van de 34-jarige Eric als hij gevraagd wordt als compagniecommandant naar Kosovo te gaan. Uitgerekend hij was de drijvende kracht achter de keuze van hem en zijn vrouw om aan kinderen te beginnen, met een onherroepelijk resultaat: binnen drie maanden wordt hij vader. Ze zullen met zijn drieën hoogstens een paar weken hebben voor hij voor een half jaar de deur achter zich moet dichttrekken.
Twijfels
‘Mijn toenmalige vrouw en ik hadden het alle twee graag anders gezien, maar konden erin berusten. Op missie gaan hoorde bij mijn beroep. Bovendien was de kans zo goed als nul dat ik ooit nog eens als commandant met een eenheid weg kon gaan.’ Vanaf het moment dat Eric ‘ja’ zegt tegen de missie, begint de uitzending eigenlijk al. Als commandant van de formerende eenheid draagt hij zorg voor het bij elkaar krijgen van 254 man, het opwerken en het inpakken van alle spullen. ‘Ik werkte tachtig uur per week.’ Echt tijd voor zijn vrouw en zijn inmiddels vier weken oude dochter Fleur heeft Eric pas tijdens zijn twee weken durende inschepingsverlof, vlak voor vertrek.
Tijdens dat verlof nemen bij Eric de twijfels toe. ‘Ik had het gevoel dat ik mijn verantwoordelijkheid als vader ontliep. Tot drie dagen voor vertrek heb ik serieus overwogen om toch thuis te blijven.’ Zijn vertwijfeling houdt Eric voor zichzelf. Zelfs bij het afscheid houdt hij zich groot. ‘Mijn vrouw hoefde niet te weten hoe verscheurd ik was. Dat ik haar in haar eentje opzadelde met ons pasgeboren kind was immers al zorg genoeg voor haar.’
“Elke missie is pittig, want je werkt veel en hard. Maar het feit dat ik daar was en niet thuis, maakte het echt zwaar”
Eenzaam
Nadat hij vrouw en dochter vaarwel heeft gekust, stapt hij in de auto bij zijn plaatsvervangend compagniecommandant, die hen naar het vliegveld rijdt. ‘Zodra we de oprit af waren brak ik. Een kwartier aan een stuk heb ik ongegeneerd zitten huilen. Dat was voor het eerst in mijn volwassen leven.’ Zijn collega laat hem zwijgend zijn gang gaan. Erics emoties grijpen hem aan. ‘Vooraf had ik hem en een paar andere goede collega’s in vertrouwen genomen, dus hij begreep wat het met me deed.’ Na de huilbui hebben ze het er nog een poosje over. De rest van de rit gebruikt Eric om weer tot zichzelf te komen. Hij wil dat zijn eenheid een stabiele man aantreft.
Hoewel het thuisfront zich prima redt in zijn afwezigheid en ook de missie goed verloopt, vindt Eric de uitzending zwaar. ‘Elke missie is pittig, want je werkt veel en hard. Maar het feit dat ik daar was en niet thuis, maakte het echt zwaar. Iedere dag knaagde dat aan mij. Het was er wel gezellig en ik had fijne collega’s, maar toch: het zijn je collega’s.
Mijn vrouw, mijn kind, mijn ouders en mijn vrienden miste ik op een heel diep niveau. Ik heb me echt eenzaam gevoeld. Zo erg, dat ik na thuiskomst nog een paar weken langer thuis ben gebleven omdat ik me moe en leeg voelde.’
Van mensen houden
Eric is nu uit dienst. Het gemis van destijds speelde een doorslaggevende rol bij zijn besluit de dienst te verlaten. Wanneer zijn vrouw zeven maanden zwanger is van de tweede wordt hij weer op missie gevraagd. ‘Weer een hele gave functie. Maar ik wilde niet nog eens het begin missen, en ik wilde ook geen tijd met Fleur meer inleveren. Omdat op missie gaan voor mij echt bij het beroep van militair hoort, besloot ik dan maar helemaal te stoppen met het leger. Want plezier in mijn werk, zo heb ik geleerd, weegt voor mij niet op tegen gescheiden zijn van de mensen van wie ik houd.’
Foto: Fleur, de dochter van Eric.
