Kippenvelmoment - Jo
‘Ik dacht nog maar één ding: ik moet naar hem toe.’
Linea recta naar de gate, krijgt Jo van Loon te horen na de touchdown op vliegbasis Eindhoven. Maar dan ziet hij zijn gezin al achter het raam staan. Instinct wint het van de order. ‘Toen ik mijn Sem tussen de kleintjes zag, dacht ik nog maar één ding: ik moet naar hem toe.’ Het was lang geleden dat Jo zijn oudste zoon zo blij zag. Snel vereeuwigde hij het gelukzalige gezichtje. Hij moet nog steeds slikken als hij de foto ziet.
Ieder weerzien na een missie is goud waard. Maar voor Jo is het bovendien de afsluiting van een loodzwaar hoofdstuk dat begon in december 2013. Dan krijgt de monteur van Patriots te horen dat hij aan de Ballistic Missile Defence Task Force is toegevoegd. Hij zal op korte termijn naar het Turkse Adana vertrekken.
Papa redt mensen
Samen met zijn oudste zoon Sem (dan bijna vier) pakt Jo zijn kist in. Sem geeft hem handenvol tekeningen mee. ‘Papa gaat naar Turkije om daar papa’s, mama’s en kindjes te redden, hadden we hem verteld. Een verhaal waar hij vrede mee had.’ Jo’s vertrek verloopt prima. ‘Om het luchtig te houden nam ik de avond ervoor al afscheid van Sem en zijn broertje. De volgende dag ging ik met een collega naar Eindhoven. Sem ging gewoon naar school.’ Maar ‘s avonds belt zijn vrouw. “Ik trof vanmiddag een compleet ander kind aan’, vertelde ze bezorgd.’
In de maanden erna gaat het bergafwaarts met Sem. Hij is boos en verdrietig, zit met zichzelf in de knoop. Hij is opeens niet meer zindelijk. Vanuit Turkije ziet Jo zijn zoontje worstelen. Eén moment staat hem nog haarscherp voor de geest. ‘We hadden een momentje georganiseerd om even rustig met zijn tweetjes te skypen, alleen hij en ik. Hij zat de hele tijd ineengedoken op een krukje.’ Het gesprek eindigde in drama. “Papa ik wil je niet zien’, brulde hij. Het deed vreselijk pijn om mijn Semmetje zo te zien.’
Ook met zijn vrouw heeft Jo te doen. Van haar werkgever, hun families en de school krijgt ze nauwelijks steun. ‘Je wist toch waar je aan begon toen je trouwde met een militair?, kreeg ze van alle kanten te horen. Mijn vrouw is beresterk. Maar dit was te veel. Uiteindelijk belandde ze zelfs in de ziektewet.’
Geestelijke verzorging
Gelukkig komt er steun vanuit Geestelijke Verzorging. Die nemen de school en de werkgever mee in de wereld van het thuisfront. Dat zorgt voor meer begrip. Ook de geestelijke verzorgers op de basis in Turkije trekken zich het lot van het jonge gezin aan. Samen met Jo bedenken ze hoe hij op afstand toch kan helpen. ‘Ik schreef een briefje waarin vertelde ik waarom Sem zijn vader moest missen en hoe trots ik op ‘m was. Na het behalen van zijn zwemdiploma las zijn juf mijn brief voor. Sem gloeide van trots. Tegen kerst knipte ik sneeuwvlokjes. Die werden aan de deur van het klaslokaal gehangen. Die heeft de vader van Sem gemaakt, wist al snel iedereen. ‘Dat heeft hij mooi gemaakt’, kreeg Sem te horen. En ook dat liet hem stralen.’
Na drie rotaties besluit Geestelijke Zorg dat het gezin genoeg te verduren heeft gehad; Jo’s missie zit erop. De hele geschiedenis heeft het gezin nog hechter gemaakt, vertelt Jo. Toch hebben ze afgesproken dat hij nooit meer vrijwillig op missie gaat. ‘Ik heb het nu zelf ondervonden: voor het thuisfront is een missie het zwaarst.’