Kippenvelmoment - Kees

KNGF Geleidehonden plaatste tot dan toe hoofdzakelijk blindengeleidehonden. Er was net een pilot gestart om honden in te zetten bij veteranen met PTSS. John was daarvoor een geschikte kandidaat, oordeelde Kees. John werd gekoppeld aan labrador Niels. ‘Een grote vriendelijke reus die niet in de weer was met zichzelf of zijn omgeving, enkel met John. Wanneer Niels niet aan het werk was, was het een ondeugend beest. Daar genoot John van.’

Defilé

‘Het eerste wat ik met mijn hond ga doen, is deelnemen aan het defilé op Veteranendag’, deelde John mee zodra hij Niels in huis kreeg. Het defilé zou een maand later al plaatsvinden. Te hoog gegrepen, vond Kees. ‘Niet vanwege de hond. Die kon drukte en muziekkorpsen makkelijk aan. Maar hoe zat het met John? Bovendien waren die twee waren nog niet op elkaar ingespeeld.’ Dat Kees toch zijn zegen gaf, had John te danken aan zijn dochter. ‘Ze vertelde me dat haar vader nog nooit zo vastbesloten gezien en wist zeker dat hij het kon.’

Kippenvel

Die Veteranendag stond Kees tussen het publiek aan het Malieveld. Voor het eerst. ‘Ik had nooit wat met het veteraanschap. Maar John deed me realiseren me dat ik een belangrijke ervaring deel met anderen. Een ervaring waar ik trots op ben.’ In de achterhoede van het defilé verscheen het duo waar hij naar uitkeek. John met blauwe baret en Niels met matchende halsband, speciaal gemaakt voor de gelegenheid. ‘Ik zag weer een trotse kerel lopen. Aan de manier waarop hij de riem vasthield, stevig om zijn vuist gewikkeld, zag ik dat hij gespannen was. Maar hij deed het. Niels liep er met twee vingers in de neus naast. Oortjes naar beneden, staart in een lage kwispel, helemaal relaxed. Man, wat had ik kippenvel.’ Na afloop trof Kees John samen met zijn dochter aan op een rustig plekje, in de ene hand een sigaret en de andere een biertje. ‘Stuk was hij, maar zo blij.’