Libanon, een waardevolle ervaring

Een meerderheid van de ruim 9000 Libanonveteranen was destijds jong toen ze in dienst gingen. De voorbereiding op de missie was kort en voor velen was het onduidelijk wat zij in Libanon konden verwachten. Voor hun is het daarom een bijzondere ervaring geweest die zij met zich meedragen en waarop zij soms met gemengde gevoelens terugkijken.

Waar het mee begon
Een van de veteranen op wie de vredemissie in Libanon veel invloed heeft gehad is Chris Laarhoven. Hij ging in 2003 terug naar Libanon. Door deze reis heeft hij zijn missie-ervaringen beter een plek kunnen geven en ontstond na afloop bij hem het idee om andere Libanonveteranen ook deze kans te bieden. In 2005 nam hij de eerste groep Libanonveteranen mee terug. Sinds die tijd heeft hij meerdere reizen georganiseerd, nu onder de vlag van de stichting ‘Weerzien met Libanon’. In mei 2018 zijn veertig veteranen weer teruggegaan naar Libanon. Ieder vanuit een eigen overtuiging om de plek te zien, waar hij veertig jaar geleden zijn missie draaide.

Terug op de post
Eenmaal aangekomen in Libanon is het voor de deelnemers aan de terugkeerreis wennen. De tijd heeft natuurlijk niet stilgestaan. Wat wil je zien? Je eigen post? En kijken of het uitzicht hetzelfde is als toen? Punt is dat het weerzien van Libanon voor allen indrukwekkend blijft: “De eerste voetstappen op je post neerzetten. Ja, je komt thuis…”

Het eerste dat ik deed was het huis in, het dak op en genieten van het vrije uitzicht, even de omgeving 360 graden bekijken.

Terplekke bekenden tegenkomen uit je missietijd, is tijdens een terugkeerreis zeker mogelijk. De ontmoetingen ontstonden spontaan, nadat oude foto’s tevoorschijn werden gehaald. Deze bijzondere ervaringen hebben veelal een positieve uitwerking op de veteranen. Want een missie afsluiten in je hoofd, dat is niet eenvoudig. Er blijven vragen rondzingen waarop je graag antwoorden krijgt.

Herinneringen
De terugkeer naar Libanon brengt herinneringen tot leven. “De herinneringen die boven kwamen op bijna detailniveau. Dat de film in je hoofd weer boven komt die je weggestopt had. Daar ga je over na zitten denken en dat zijn die puzzelstukjes die je rust geven”. Een terugkeerreis brengt in sommige gevallen zelfs veel meer dan de veteraan had verwacht. Veteranen die na 37 jaar eindelijk zijn gaan praten, doordat ze op de plek van de pijnlijke herinnering komen. Iets wat ze voor hun reis eigenlijk niet voor mogelijk hielden.De reis kan er ook voor zorgen dat herinneringen een update krijgen.

De beelden van toen, met kapot geschoten huizen en mensen in problemen, maken plaats voor beelden van een dorp waar geen sporen meer zijn van oorlogsellende. Dat geeft veel voldoening.

Er zijn ook veteranen die de reis meer zien als een bijzondere vakantie. Die terugkeren naar een plek waaraan ze mooie herinneringen hebben en die de terugkeerreis daardoor wat luchtiger en meer onbevangen hebben ervaren. Zij wilden graag zien hoe de situatie nu is, wat er is veranderd en of de bevolking het nu beter heeft dan toen. Waar de een vond dat Libanon echt vooruit was gegaan, zag een ander eigenlijk geen verandering ten opzichte van toen.

In rust naar huis terug
Ongeacht de eigen verwachtingen, de ervaringen in en herinneringen aan Libanon, hebben de deelnemers aan de terugkeerreis iets gemeen: het teruggaan is een waardevolle ervaring voor ze geweest. Ze zijn in rust naar huis teruggekeerd. De stichting ‘Weerzien met Libanon’ kan de jubileumreis van dit jaar, die op 25 april start, met dit doel voor ogen opnieuw tot een mooi succes maken.