“Met de deurknop in zijn hand vertelde hij, om weg te kunnen gaan als het hem teveel werd”

Hoe jong de tweelingdochters van de heer Van Wijnen ook waren, ze hadden al vroeg door dat de oorlog iets losmaakte in hun vader. Wilhelmina en Mieke omschrijven hem als lief, zorgzaam en creatief, maar de Tweede Wereldoorlog heeft zeker zijn sporen nagelaten op de huzaar-motorrijder: “Als er iets over de oorlog op TV was wond hij zich op, we hoorden en zagen zijn boosheid en spanning. We hadden het gevoel dat we maar beter niet naar zijn persoonlijke ervaringen konden vragen.”

In 1995 kwam het boek ‘Wassenaar in de Tweede Wereldoorlog’ uit. “Hij liet ons het verhaal over hem als militair motor-huzaar zien. Toen ook een journalist en iemand van een motorblad hem wisten te vinden, begon hij er mondjesmaat over te vertellen. Het waren vooral korte momenten. “Met de deurknop in zijn hand vertelde hij dan wat, om weg te kunnen gaan als het hem teveel werd.”

Toen hij er klaar voor was heeft de heer van Wijnen zijn verhaal verteld voor de interviewcollectie Nederlandse veteranen van het Veteraneninstituut. Hierin vertelt hij hoe hij de tijd als huzaar-motorrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft ervaren. “Toen ik het bericht kreeg dat het oorlog was, waren we al uit bed gebombardeerd door de Duitsers. Het was alsof de bommen op je kop vielen. Ik wist dat ik mijn familie nooit meer zou zien. Ik dacht dat ik zou sneuvelen. Het maakte zo’n indruk op mij, ik was er niet klaar voor.”

“De nadelige gevolgen die hij heeft overgehouden aan deze ervaringen hebben ook gevolgen gehad voor ons. Wij zijn tenslotte de kinderen van…” vertellen de dochters van Van Wijnen. “Vader is een vrijbuiter, die het nodig heeft om er alleen op uit te trekken, om tot rust te komen, maar vond die rust niet.” Ze vertellen dat hun vader op vakantie in Drenthe er opeens alleen op uit ging, om pas na een paar dagen terug te komen.

“Omdat vader onze moeder en ons geen echte, voor ons acceptabele, reden kon geven van zijn vertrek kregen wij negatieve gedachten over hem en namen het hem dan ook kwalijk dat hij weg ging. We wisten niet wat er zich in zijn hoofd afspeelde en begrepen niet waarom hij weer zo’n actie ondernam. Ook  gingen mijn zus en ik dan speculeren en ons afvragen of het misschien aan ons lag dat papa ons op dat moment met onze moeder alleen liet, terwijl we wisten dat hij vreselijk veel van ons hield.”

“Hij put zijn kracht uit zijn geloof in God en uit de genade die hem keer op keer gedurende de Meidagen 1940 heeft mogen toekomen. Dit loopt als een rode draad door zijn leven. Dit raakt en beïnvloedt ons.”

De heer Van Wijnen deelt inmiddels meer over zijn ervaringen van de Tweede Wereldoorlog. “Doordat hij meer is gaan vertellen en zijn emoties is gaan delen, hebben wij begrip gekregen voor de dingen zoals ze zijn gegaan in ons gezin. Dit heeft ons dicht bij elkaar gebracht.  We zijn blij en dankbaar dat hij nog steeds bij ons is. Wij, onze partners, zijn kleinkinderen  en zijn achterkleinzoon houden heel veel van hem!”

Fotografie: Arie IJdo