Mijn medaille - Edo

De Nederlandse herinneringsmedaille en de UNPROFOR-medaille, die hij na de missie ontving, droeg hij bijna nooit. ‘Ik heb altijd een broertje dood gehad aan die medailles. Ze staan voor de missie, niet voor mijn persoonlijke inzet. Trots rondlopen met een eremetaal voor een missie waarbij ruim 8.000 man is omgekomen kon ik niet.’

Draaginsigne Dutchbat III

Het Draaginsigne Dutchbat III dat hij en zijn collega’s in 2006 ontvingen, draagt hij wel eens, zij het met gemengde gevoelens. ‘Het insigne is speciaal voor Dutchbat III in het leven geroepen. Buiten ons heeft niemand het. Voor de buitenwereld heeft ‘ie dus geen waarde. Daardoor heeft het insigne voor mij ook nooit als de bedoelde blijk van waardering gevoeld.’ Het heeft wel een andere waarde voor Edo. Die heeft hij zelf bedacht: ‘Voor mij staat het voor de verbondenheid die ik voel met mijn collega’s van Dutchbat III. De missie heeft iedereen op zijn of haar eigen manier ervaren. Dat merkte ik ook tijdens mijn recente terugkeerreis. Zelfs jongens uit dezelfde compagnie hadden dingen wezenlijk anders beleefd. Maar als het om de val gaat zijn we lotgenoten. En ook het gevecht daarna, binnen en buiten Nederland, hebben we allemaal moeten voeren.’

Opluchting

Edo voelt opluchting als minister van Defensie Kajsa Ollongren tijdens de reünie in juni aankondigt het Ereteken voor Verdienste in brons uit te zullen reiken. ‘Waar het precies voor stond wist ik niet. Maar het was een ministeriële onderscheiding waar ik wel eens van had gehoord, en dus gelukkig niet weer iets wat alleen voor Dutchbat III verzonnen was.’ Verder is Edo die dag niet zo bezig met zijn nieuwe medaille. ‘Ik heb ‘m na het officiële deel direct opgehaald en in mijn auto gelegd zodat ik het later niet zou vergeten. Daarna was het tijd voor bier. Elkaar eindelijk weer eens in de ogen kunnen kijken en bijpraten, vond ik het allerbelangrijkste programmaonderdeel.’

Stuk zwarte rand weggenomen

De dag na de ceremonie verdiept Edo zich wat meer in het ereteken. ‘Ik weet dat ‘ie redelijk hoog is. Bovendien wordt deze onderscheiding niet vaak uitgereikt. En al helemaal niet aan 850 man tegelijk. Sommigen zeggen: ‘Hij komt 27 jaar te laat. Het doet me niks.’ Dat kan ik begrijpen. Maar voor mij geeft het zwaarte aan de waardering en erkenning. In combinatie met de woorden die zijn uitgesproken, namelijk dat Rutte niet persoonlijk maar namens de regering excuses heeft aangeboden, heeft de medaille voor mij een heel stuk van de zwarte rand weggenomen.’

Edo twijfelt of hij het ereteken laat opmaken. ‘Eigenlijk past het niet zo bij me, medailles dragen. Het voelt showerig. En ik ben bang om ‘m te verliezen. Dat zou ik toch wel heel erg vinden. Ik denk dat dat ik het maar houd bij het dragen van de baton of de reverspeld.’