Mijn medaille - Esther

Voor de vorm schreef ze zich al in voor de eerstvolgende editie. ‘Kansloos, want die was zes maanden later al. Maar wel in Sydney: het proberen waard.’ Als motivatie noteerde ze het leren herkennen en erkennen van haar grenzen. De Invictus Games leken haar hiervoor de ideale setting. Tot haar verrassing wordt Esther geselecteerd voor zwemmen en boogschieten.

Ware beproeving

In Sydney wordt Esther compleet overdonderd door het Invictus-spektakel. ‘De razendsnelle verbroedering met andere sporters, presteren in een olympisch stadion boordevol publiek, de vipbehandeling als atleet: het was grandioos.’

Haar ware beproeving blijken niet de wedstrijden te zijn, maar haar handicaps: energieverlies en overgevoeligheid voor prikkels als gevolg van PTSS. Op negen van de tien dagen heeft ze een training of wedstrijd; de eerste zelfs al op dag twee, na een vlucht van 24 uur. Op momenten waarop ze niet sport, neemt ze deel aan teamactiviteiten of moedigt ze collega sporters aan. ‘Op de enige vrije dag ging ik met mijn man naar de dierentuin. Daar ben ik op een bankje in slaap gevallen.’ Haar grenzen zijn het laatste waar Esther aan denkt.

Echte winst

Zonder medailles maar met een ervaring om nooit te vergeten keert Esther terug naar huis. Daar betaalt ze de prijs voor haar mateloosheid. ‘Ik viel in een gat. Ik heb een jaar lang thuis gezeten om bij te komen. Dat anderhalve week mij zó konden vloeren vond ik verschrikkelijk confronterend. Maar blijkbaar had ik Invictus nodig om eindelijk te beseffen wat mijn handicap met me doet.’

Esther leerde dat jaar om aardiger te zijn voor zichzelf en beter naar haar lichaam te luisteren. Ze heeft leren accepteren wat niet meer lukt, en geniet tegenwoordig meer van wat er wel goed gaat. Dat ze geen medailles overhield aan Invictus, deert haar niet. ‘Meedoen in je eigen tempo is belangrijker dan winnen ten koste van je grenzen, was de les die ik daar leerde. Voor mij is dat de echte winst.’