Mijn medaille - John
'Ik had liever een medaille minder gehad.'
Work hard, play hard. Dat was John Ackermans ten voeten uit. Thuis leefde hij erop los. Maar riep de plicht? Dan sprong de zevenvoudig veteraan zonder omhaal in het gelid. Het tij keert bij missie nummer vier, vlak na de geboorte van zijn eerste en enige kind. ‘Achteraf had ik liever een medaille minder gehad.’
No-brainer
‘Mister rock & roll’ was hij. Een fervente stapper, altijd in voor avontuur. Relaties gingen nogal snel. Lange missies waren vanzelfsprekend. Wanneer de Luchtmacht John benadert voor een vierde missie, hangt de vlag er net iets anders bij: hij is dan een kersverse vader. ‘Mijn dochter was vijf maanden. Het leven draaide om spelen, verschonen en flesjes geven.’ Maar voor John is de vraag of hij gaat een no-brainer. ‘Ik ben militair en daar horen missies bij.’ En dus vliegt de CIS Maintenance naar Afghanistan, zijn dochter achterlatend in de kundige handen van haar moeder.
Daar glijdt John in het welbekende ritme. ‘Je leeft op een postzegel: werken, eten, sporten, slapen. De dagen vliegen voorbij.’ Op zijn kamer hangen wat foto’s van zijn dochter. Dankzij de dan net geïntroduceerde VTC-verbinding ziet hij haar een paar keer live op het scherm. ‘Ik miste haar, maar niet op een verdrietige manier.’ Na vijf maanden zet John weer voet op Nederlandse bodem. ‘Op het vliegveld trof ik geen baby’tje aan, maar rende er een mensje op me af. Pas toen besefte ik dat vijf maanden wél lang is.’
Het draait om haar
Er volgen nog drie missies, voor dezelfde duur of langer. Zijn dochter is dan drie, negen en elf jaar. Elke missie valt hem zwaarder. ‘Zelf had ik niet zo’n moeite met het gemis, maar ik zag wat het met haar deed. Hoe ouder ze werd, hoe beter ze wist: ik ga papa heel lang niet zien. Dat zet je aan het denken. Zeker als je ver van huis bent en nog een tijd moet. Zo kwam ik tot het inzicht dat het om haar moet draaien. Niet om mij.’
Na zijn missie in Mali besluit John dat het mooi is geweest. Het is tijd voor het ‘gewone leven’. Voor dilemma’s komt hij niet te staan, want er volgen geen nieuwe missieverzoeken. Die zullen er ook niet meer komen want inmiddels is hij 55. ‘Mijn dochter is nu veertien. Over hoe zij mijn uitzendingen heeft beleefd, hebben we het nog nooit écht gehad. Misschien komt dat nog eens.’ Hoe kijkt hij er zelf op terug? ‘Heel eerlijk? Ik had mijn missies niet willen missen. Behalve die medaille voor Afghanistan. Die had ik achteraf gezien liever niet gehad. Toen had ik beter thuis kunnen blijven. Want er voor je kind zijn als het zó klein is, dat kan maar even.’