Mijn medaille - Leen

20 januari 2021
Deel dit bericht:
‘Deze medaille legitimeert de tijd die ik niet bij mijn gezin was.’

Leen van den Ouden ontving na zijn deelname aan SFOR 1 een Amerikaanse medaille. Of die formeel iets voorstelt weet hij niet. De onderscheiding is hem hoe dan ook dierbaar vanwege de innerlijke rust die het hem brengt.

veteraan-leen

‘Mijn wapenarsenaal tijdens de SFOR1 missie in ’97 bestond uit twee zaken: een lokale tolk en mijn mond. Mijn collega’s van CIMIC (Civil Military Cooperation) en ik hadden wel een handvuurwapen maar het scherfvest en de helm bleven in de auto. Een gevechtspak en een baret, dat was het. We wilden naast de lokale bevolking staan, niet erboven. Daar hoorde ook bij dat we, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, op pad waren om burgemeesters, provinciebesturen, burgers en NGO’s met ons en elkaar te laten praten.’

Hechte samenwerking
‘Hoe bijzonder die bewegingsvrijheid – verkregen dankzij onze voorgangers van IFOR – was, ontdekten we toen we kennismaakten met onze Amerikaanse CIMIC-collega’s. Die waren in eerste instantie gehuisvest in een huis met voor de deur een gewapend legervoertuig. Zij gingen ervan uit dat burgers wel naar hen toe zouden komen voor hulp. Trokken ze er wel op uit, dan schreef hun standaard procedure een schermvest, een dikke helm en een zwaar geweer op de heup voor. Omdat we allemaal hetzelfde doel dienden, nodigden we ze uit om hun intrek te nemen in onze compound. Ze namen het aanbod aan. Dat resulteerde in een hechte samenwerking en zelfs in vriendschappen voor het leven.

1 / 1

Van hen hebben we geleerd over beïnvloedingstechnieken en de middelen die zij ter beschikking hadden. Daar waren zij veel verder in. Op hun beurt waren zij onder de indruk van wat wij met formeel en informeel contact bereikten. Zo gaven we de lokale bevolking een stem in de projecten waar NGO’s en de Nederlandse regering het ontwikkelingsgeld in investeerden. We bewaarden de rust door te bemiddelen toen de herdenking van een massamoord in een moslimdorp op dezelfde dag bleek te vallen als een bevrijdingsfeest in een naastgelegen Kroatisch dorp. We voorkwamen paniek door schietoefeningen van onze zijde expliciet aan te kondigen. En we maakten de terugkeer voor gevluchte burgers veiliger door lokale autoriteiten en NGO’s te helpen bij het inrichten van een gedegen ontvangstprogramma. Het leidde ertoe dat de Amerikanen voortaan, net als wij, de boer op gingen.’

Selfless sacrifice’
‘Ik was zo verrast door de medaille die mijn collega en ik na thuiskomst ontvingen, dat de toelichting erbij me ontging. Thuis las ik die terug. Verdikkie Leen, dacht ik toen, dit heb je dus voor anderen betekend. De woorden ‘selfless sacrifice’ beroeren me nog steeds. Dat we zo hard gewerkt hebben, was dus toch niet zo vanzelfsprekend. Het allerbelangrijkst voor mij is de wetenschap dat het werk dat ik deed van grote betekenis was, en zelfs is overgenomen door anderen. Want dat legitimeert de tijd waarin ik er niet was voor mijn gezin.’