Mijn medaille - Leoni
'In het Nederlands Militair Vrouwenvoetbalteam schuwen we een schouderduw of sliding niet.'
Leoni Tromp (33), officier bedrijfsmaatschappelijk werker, bezit een ISAF-medaille en een bronzen plak. En al is ze op beiden trots, de laatste heeft wat haar betreft een gouden randje. Ze won ‘m op de Militaire Wereldspelen van 2011, als lid van het ‘oranje’ militaire voetbalvrouwenteam. Toch een onderscheiding met een militair tintje dus.
Waarom is deze medaille je het meest dierbaar?
‘Zowel voor de missie als voor de Spelen heb ik intensief getraind en aan beiden is een uitgebreide voorbereiding voorafgegaan. Maar toen ik voor de Koninklijke Marechaussee Afghaanse politieagenten ging opleiden, wist ik: na afloop krijg ik een medaille. Toen ik met mijn voetbalteam naar Rio de Janeiro afreisde, had ik goede hoop op een podiumplek, maar zeker was het allerminst. Het onverwachtse maakt me extra trots.’
Je was destijds grensbewaker op Schiphol. Zijn jullie feestelijk onthaald door jouw collega’s?
‘Haha, nee. Ik kan me de thuiskomst niet eens herinneren. Ik hing het niet zo aan de grote klok. Bovendien, alleen degenen die een beetje thuis zijn in de militaire sportwereld kennen de Militaire Wereldspelen. Toch is het een enorm toernooi. In 2011 namen er bijna zevenduizend militaire atleten uit ruim honderd landen deel. In totaal stonden er 23 sporten op het programma.’
Je hebt al zestien jaar een basisplek in het Nederlands Militair Vrouwenvoetbalteam. Daarnaast heb je negentien jaar in de top- of hoofdklasse van de ‘gewone’ competitie gespeeld. Waren daarin verschillen merkbaar?
‘Bij Fortuna Wormerveer, waar ik het langst gespeeld heb, trainde ik drie keer per week en speelden we elke zaterdag een wedstrijd. Daardoor waren we volkomen op elkaar ingespeeld. Het militaire team daarentegen wisselt in samenstelling en traint alleen in aanloop naar toernooien. En toch is ook daar de saamhorigheid enorm. We werken allemaal in verschillende disciplines – Koninklijke Marechaussee, Koninklijke Marine, Koninklijke Lucht- en Landmacht – en hebben rangen van manschap tot officier, maar we delen dezelfde mindset. Doorzetten zit er bij ons allemaal diep in: de wedstrijd is niet voorbij tot het laatste fluitsignaal. In het militaire team gaat het er ook wat fysieker aan toe. Een schouderduw of sliding wordt niet geschuwd.’
1 / 1
Ging het weer kriebelen met het EK op tv?
‘Dat valt mee. Ik ben nooit zo’n fanatieke supporter geweest; ik stond liever op het veld. Bovendien staat voetbal op een laag pitje sinds ik twee jaar geleden met mijn afstudeerperiode begon. Ik zit nog wel in het militaire vrouwenteam, maar mijn voetbalclub heb ik verruild voor een CrossFit box. Daar kan ik mijn grenzen op een andere manier opzoeken en heerst er ook een teamgevoel. Of het vrouwenteam nog te verenigen is met mijn kersverse baan als bedrijfsmaatschappelijk werker, is nog even afwachten. Wie weet sluit ik me in de toekomst nog eens aan bij een veterinnenteam. Lekker rustig, acht tegen acht, dat lijkt me wel wat.’