Mijn medaille - Pauline

19 mei 2020
Deel dit bericht:
In Afghanistan improviseert Pauline op dappere wijze. ‘Vlijmscherp was ik.’

Alles wat een aircrew voor de kiezen kan krijgen, is tot in den treure bedacht en geoefend als Pauline van Troost op een vroege ochtend in september 2009 plaatsneemt achter het boordwapen van de Chinook. Zelf een verdachte inrekenen was geen scenario; daar heb je andere specialisten voor. Als die er tenminste zijn…

mijn-medaille-pauline
Fotografie: Marleen Dalhuijsen

Het eerste deel van de opdracht verloopt volgens plan. Twee Chinooks zetten, onder begeleiding van twee Apaches, Special Forces af in een dorpje. Het toestel van Pauline staat op het punt terug te keren naar Tarin Kowt, als een verdacht persoon de woestijn in vlucht. Hij is buiten het bereik van de Special Forces, maar beschikt mogelijk wel over belangrijke informatie. En dus, bedenkt de Air Mission Commander, moet de aircrew van Pauline hem oppakken. Iets waar de twee piloten, loadmasters en boordschutters nooit voor hebben getraind.

Twintig seconden
De piloten zetten de Chinook aan de grond. Een loadmaster en een boordschutter verlaten het toestel om de verdachte in zijn kraag te grijpen. Ondertussen stellen Pauline en de overgebleven loadmaster hun collega’s en het toestel veilig; ze speuren de omgeving af op abnormale patronen en treffen voorbereidingen, zodat ze hun collega’s met de verdachte vliegensvlug aan boord kunnen trekken. De crew slaagt in haar missie.

‘Hooguit een minuut stonden we aan de grond’, schat Pauline in. ‘Het hoogtepunt van mijn militaire carrière. Plotseling bevond ik me in de levensbedreigende omstandigheden waar ik ooit weloverwogen voor tekende. Nu moest het gebeuren.’ Ze kan zich nog precies voor de geest halen hoe dat voelde. ‘Vlijmscherp was ik. De voorgaande minuut bestond niet meer. Met de terugkeer op de basis was ik al helemaal niet bezig. Er was alleen het nu en mijn verantwoordelijkheid.’

Extra dierbaar
Een sterk staaltje improvisatie waarvoor de crew wordt onderscheiden. Zeven jaar na dato ontvangt Pauline het Ereteken voor Verdienste in goud. Een erkenning van moed en kunde die veel voor haar betekent. De medaille is haar extra dierbaar omdat ze een paar jaar eerder afscheid heeft genomen van het door haar zo geliefde Defensie. Zo komt het dat ze niet in het blauw maar in burger geëerd wordt voor haar daden. ‘De ceremonie was een heel serieuze aangelegenheid. Maar toen de minister mijn onderscheiding opspeldde, kon ik een enorme glimlach niet onderdrukken.’

 

 

Een medaille is een officieel teken van erkenning en waardering, maar ook persoonlijk van grote betekenis door de herinneringen die eraan verbonden zijn. In de maandelijkse rubriek Mijn medaille vertelt een veteraan over een speciale medaille of een situatie waarin deze een belangrijke rol speelde.