Mijn medaille - Roel
Roel Dekkers maakte een kritisch verschil in de Sinaï.
Jullie pakken het helemaal verkeerd aan. In feite is dat de boodschap die Roel Dekkers heeft voor zijn Amerikaanse meerdere, als hij in ‘91 in de Sinaï geconfronteerd wordt met het inefficiënte onderhoudsbeleid van de Multinational Force & Observers (MFO). Al brengt hij het natuurlijk veel tactischer. Zijn advies leidt tot een structurele reorganisatie van het onderhoudssysteem en een bijzondere onderscheiding.
Als verantwoordelijke voor het elektronisch onderhoud in het MFO-gebied in de Sinaï merkt Roel dat veel troepen verouderde radioapparatuur blijven gebruiken. Het laten vervangen vinden ze te veel gedoe. Dat was een probleem, legt hij uit. ‘De spanning in het gebied was om te snijden. Het wemelde daarom van de buitenlandse troepen in de Sinaï. Sommigen van hen bevonden zich weken aan een stuk buiten het kamp. Een goede verbinding was daarom cruciaal.’ De oplossing, weet Roel, is even simpel als ingrijpend: overschakelen naar systeemgericht onderhoud, zoals de Nederlanders het doen. Dat komt erop neer dat je voertuig en verbindingsapparatuur gelijktijdig onderhoudt in plaats van parallel. Dan hoeft het voertuig maar één keer een paar dagen op de basis te blijven.
“In dat opzicht zijn we in vergelijking met de Amerikanen een vrijgevochten bende”
Omzichtig
Een dergelijke suggestie doen aan een Amerikaanse majoor was indertijd echt een ding, vertelt Roel. ‘in het Nederlandse leger is hiërarchisch, maar je wordt er wel opgevoed om mee te denken. In dat opzicht zijn we in vergelijking met de Amerikanen een vrijgevochten bende; daar word je simpelweg geacht om bevelen op te volgen.’ Roel benadert de verantwoordelijke majoor omzichtig, doch overtuigend: hij krijgt hem zover om de nieuwe aanpak uit te proberen voor één bataljon. Het is een doorslaand succes. De inzetbaarheid van de verbindingsapparatuur, met name de radio’s, gaat met sprongen vooruit. Daarna wordt de Nederlandse systematiek ook ingevoerd bij alle bestaande en toekomstige troepen in het MFO-gebied van verantwoordelijkheid.
Certificate of Appreciation
Als zijn verblijf in Egypte na een jaar afloopt, wordt Roel tijdens de medailleparade verrast: zijn generaal overhandigt hem, namens zijn Amerikaanse majoor, een Certificate of Appreciation. Zo dankbaar zijn ze hem voor de blijvende verbetering van de bedrijfsvoering die hij introduceerde. Roel: ‘Achteraf heb ik vernomen dat de majoor me zelfs heeft voorgedragen voor een medaille. Dat verzoek werd afgewezen. Het Amerikaanse leger gaf toen nog geen medailles aan buitenlandse militairen.’
1 / 1
Lange tijd hangt het certificaat ingelijst in zijn kamer. Inmiddels heeft het een plekje in een van de twee dikke klappers vol diploma’s en tevredenheidsbetuigingen die hij daarna nog verwierf in zijn veertig dienstjaren. ‘Het zijn blijken van erkenning die ook, of misschien wel juist, van grote betekenis zijn voor een techneut als ik. Mijn werkzaamheden bevonden zich, zoals voor het merendeel van de manschappen geldt, binnen de poort. Maar door hun spullen te repareren, zorgde ik dat de mannen en vrouwen die wél naar buiten gingen inzetbaar waren. Die bescheiden rol ligt niet iedereen.’ De medailles en gratificaties hebben Roel ook op een andere manier geholpen. ‘Al die blijken van erkenning maakten binnen de organisatie zichtbaar wat ik in mijn mars had. Dat heeft allerlei deuren voor mij geopend. Ik ben begonnen aan de KMS en ging als kapitein mijn FLO in.’