‘We durven het niet, maar erover praten helpt’
“Als kind was het een stoere jongensdroom. En op de middelbare school wist ik het zeker: ik ga het leger in. Op mijn 17e, als tiener, ging ik bij defensie werken. En 1,5 jaar later hoorde ik dat op missie ging naar Afghanistan. Gaaf! was mijn eerste reactie. Hier werk je naar toe en train je iedere dag voor.
Ik was 19 toen ik voet zette op Afghaanse bodem. We kregen van te voren goede instructies over het land en de cultuur. Je maakt een beeld hoe het eruit gaat zien. Maar uiteindelijk is Afghanistan ook weer zo groot en divers land dat het er anders uit ziet en anders aan toe gaat dan dat je het had voorgesteld.
Ik was onderdeel van de Nederlandse operatie Taskforce Uruzgan, die liep van 2006 tot en met 2010. Zelf werkte ik in het kamp bij de geneeskundige dienst. Iedere dag was het wachten op de gewonden die binnen kwamen. Heftig, maar voor mij was het mijn normale werk. Daarom had ik ook geen moment het gevoel dat ik dingen meemaakte waarvan ik wakker zou liggen, of nog erger waar ik de rest van mijn leven last van zou gaan hebben.
Na mijn uitdiensttreding ging het echter steeds minder goed. Je raakt sneller geïrriteerd, ik werd agressief en ging drinken. Op een gegeven moment barstte de bom en zei mijn vrouw: ‘jij eruit of ik’. Zij heeft er vervolgens ook voor gezorgd dat ik in therapie ging. En dat hielp. De kijker kon ook goed het verschil in kilo’s en vermoeidheid zien tussen de documentaire en de uitzending daarna bij Knevel en van de Brink.
‘Gelijk doen!’ dacht ik toen mij werd gevraagd mee te werken aan de documentaire van Coen Verbraak. Ik wilde mede-veteranen laten zien dat de klachten waarmee sommigen thuiszitten niet normaal zijn. We durven er vaak niet over te praten, maar de documentaire laat zien dat het juist helpt. Na mijn therapie ging het de goede kant op. Inmiddels heb ik helaas wel weer last van depressies, en daarom ga ik binnenkort weer terug voor een nieuwe behandeling. Want ik heb ervaren dat het helpt!
Nadat de documentaire op televisie werd uitgezonden kreeg ik veel reacties. Van vrienden, familie en collega’s. Niet iedereen wist daarvoor ook van mijn PTSS. Op een verjaardag begin je daar niet vrolijk over te vertellen. Maar de reacties deden me goed. Ik merk nu dat er meer begrip is voor mijn situatie en dat de documentaire ook geholpen heeft voor een beter beeld over PTSS en veteranen. Dat was ook precies de reden voor mij om mee te doen.
Mail, bel, schrijf en doen! Dat is de tip die ik andere veteranen die last van hun missie hebben, wil meegeven. Er is echt goede hulp, ik heb het ervaren.”
De documentaire ‘Veteranen, getekend in therapie’ is hier terug te kijken.